En Primeira Persoa, por Alberto Polo para Marca

PREGUNTA. ¿É capaz de definirse cunha palabra?
RESPOSTA. Peleón. Nacín na Costa da Morte, zona de xente loitadora e arriscada que traballa no mar. Eu fágoo neste mar salvaxe que é o fútbol español.

P. “A rúa é miña”, dicía Manuel Fraga. “O Depor son eu” podería dicir vostede.
R. En absoluto. O Depor é de 30.000 accionistas e deses case 25.000 abonados que esperamos lograrmuy pronto. Un apoio tremendo e digno de agradecer.

P. ¿Prefire subir a Primeira só ou acompañado do Celta?
R. Sería espectacular que ascendésemos os dous clubs galegos. Nunca vivín un derbi como este último que disputamos.

P. ¿Baila ben?
R. Nesta vida, se non coa máis fea, si tiven que bailar coa máis difícil. En calquera caso prefiro cantar a bailar.

P. En 1991 celebrou o ascenso bailando subido na barra dun bar. ¿Repetirá este ano?
R. Seguro, asínoo hora mesmo. Ímolo a celebrar de verdade porque esta Xunta conseguiu varios títulos, pero nunca ser campións de Segunda.

P. Gústalle navegar e pescar. ¿Sabe que se vende ‘O Bribón' por 650.00 euros da á?
R. O meu coche regaleillo a un cuñado xa que me indigna o sistema de aparcadoiros, móbil non teño porque é de tolos, e o máis grande que patroneei é unha barca de remos.

P. Dicía Voltaire que na champaña brilla o xenio de Francia.
R. Gústame moito o cava. A Joan Gaspart e amí fixéronnos confrades de honra en Sant Sadurní de Noia.E nun programa de Buenafuente xogamos ao futbolín co tapón dunha botella.

P. Contan que un dos seus segredos como negociador implacable é ‘aparvar' ao inimigo cunhas copitas de champaña.
R. É unha esaxeración, pura lenda [ri].

P. Alex da Igrexa acaba de estrear ‘A faísca da vida'.¿A vida é pasar polo aro e renunciar a un mesmo?
R. Sempre tentei ser libre e enfronteime aos grandes santones. E non tanto por ser eu libre senón por transmitir esa liberdade aos demais. Pero hai que pagar peaxes, eu sígoo facendo.

P. A Arsenio Igrexas lle chiflan as películas de indios e vaqueiros. ¿A vostede tamén?
R. Tíranme máis as de humor, a comedia italiana. Xa está un canso de tanto sufrir. A gran ilusión da miña vida sería triunfar en Hollywood, teño unha corrente paterna de amor especial ao teatro.

P. ¿Vendería a súa alma ao diaño por ser alcalde da Coruña?
R. En absoluto. Se non a vendín por ser presidente do Depor que para min é máis atractivo. No fútbol hai eleccións cada catro días, querería ver eu a moitos políticos nun palco.

P. ¿O seu bocadillo preferido?
R. De anchoas, e co pan ben pringado do aceite da lata.

P. Desengáñese, España abrázase ás hamburguesas.
R. Confésolle que na miña vida cominme unha hamburguesa e Deus queira que non teña que facelo. Eu son de ovos fritos de curral con chourizo e patacas panadeiras. Prepároos para toda a miña familia a noite de Nadal desde hai anos.

P. ¿Almorzou algunha vez recoiro con champaña?
R. Non, pero debe estar ben tras unha noite de actividade máxima.

P. Non é broma, publicábao ‘La Voz de Galicia': un paisano de Pontevedra comprou por Internet un alargador de pene e mandáronlle unha lupa.
R. Non lle enganaron, agora xa o ve máis grande.

P. ¿De que presume vostede?
R. Non podo presumir de nada [ri], só do meu seis fillos.

P. ¿A que personaxe clonaría?
R. A ninguén, a clonación non ten sentido. Nesta vida estás para o que estás o tempo que estás.

P. No Calderón quéixanse de que aínda non viron ao verdadeiro Filipe Luís. ¿Non será unha copia do orixinal?
R. É un grandísimo xogador, xa explotará todas as súas cualidades. O que ocorre é que o sistema de bandas do Atlético non é o mesmo que o do Deportivo. Gardado e Filipe facíanse mellores un a outro.

P. Acaba de falecer o axente ruso que salvou a vida a Roosevelt, Stalin e Churchill. ¿Sería vostede bo espía?
R. Eu creo que si podería ser un bo espía, teño pinta. No fútbol sempre tes que estar a vixiar e calando.

P. Os psicólogos reforzan a teoría de que a sensibilidade é o que máis diferenza a mulleres e homes.
R. Mire que son malas as mulleres, pero hai que darlles as grazas porque estou convencido de que poderían ser moito peores aínda. A muller é o máximo, ¡que listas son!


O ADN DE...
Augusto C. Lendoiro

Augusto Joaquín César Lendoiro (Corcubión, A Coruña, 1945) é o presidente máis veterano do fútbol español e unha referencia nas últimas dúas décadas. Iniciouse sendo un rapaz como presidente do Ural, foi cofundador do Club Liceo de hockey sobre patíns e en 1988 aterra no Deportivo. Baixo a súa tutela o club experimenta un crecemento espectacular ata plantar cara a Madrid e Barcelona. É a época dourada do SuperDepor, con figuras como Bebeto e Mauro Silva que lle levan a conquistar unha Liga, dúas Copas, tres Supercopas e pasearse con orgullo por Europa.