Hoxe en DeporSport<br>Sergio: Imos morrer coas botas postas
Sergio repasa en Dépor Sport, o xornal oficial do Deportivo, a actualidade do equipo deportivista. Que lle pasa ao Deportivo? A verdade é que non sei que dicir. Creo que é un cúmulo de cousas e non se poden enumerar todas. Se soubésemos o que nos pasa e
Pero ante a Real xogouse mal.
Si e non. Hai que ter en conta que o equipo está nun momento fráxil e
débil. Noutro momento da tempada ou noutras Ligas, o equipo rodaba ben e
calquera cousa que che pasaba, estabas plenamente convencido de que che ías a recuperar
e sacalo adiante. Agora mesmo, ese pequeno detalle que che vén en contra,
fáiseche moi grande. O partido do Vilarreal foi para nós un
golpe importante, e despois fomos a Anoeta e caemos. E fixar o que é o
fútbol, porque se metemos a primeira oportunidade acabábase o partido. O que
ocorre é que recibir un golpe nestes momentos, créalle ao equipo unha laxa moi
forte. Está a custarnos moito resarcirnos e, ofensivamente, non estivemos moi
acertados. Quizais o equipo ten unha debilidade na cabeza. Todos somos
conscientes do que nos estamos xogando, pero o fútbol ten estas cousas.
E vostedes son os que máis perden a nivel deportivo e económico.
Si. A nivel de prestixio e profesional. Un sempre quere ser o mellor na
súa profesión. Que ninguén se esqueza de que se non nos clasificamos para a Champions,
somos nós os que non imos cobrar ningunha curmá. Somos conscientes de todo
e imos loitar para acabar o máis dignamente posible, e aínda que sexa un
milagre ou a esperanza sexa pequeniña, aínda podemos dar unha sorpresa grande.
Gañar ao Racing variaría o panorama?
Antes do Vilarreal, encadearamos un par de partidos bos, e ata
parecía que o equipo xogaba mellor porque colleu un bo estado anímico e tiña
máis confianza. Despois volvémonos a debilitar un pouco. Agora, o traballo
fundamental é recobrar a confianza. É unha cuestión de cabeza porque ao equipo
sóbralle fútbol. Unha vez que volvamos estar todos moi metidos e acompáñenos
un pouco a sorte, o equipo vai ir cara arriba seguro.
Hai que contratar un psicólogo?
Píllame ás toas. O tema do psicólogo é moi complexo. Non se ata que
punto porque motivación temos. O que ocorre é que durante os partidos ás veces
vólvennos a pasar as mesmas cousas, e sorprendémonos. E iso vainos
minguando un pouco. Non se ata que punto falta un psicólogo. A verdade é que non
sei opinar sobre este tema porque se me escapa.
O modelo futbolístico do Depor xa non sorprende a ninguén?
O equipo ten unha forma de xogar e unha tradición futbolística que leva moitos
anos. Os rivais evolucionan, estudan vídeos e está claro que nos controlan.
Ao final, saben cando imos golpear coa esquerda e cando coa dereita.
Pero eu son dos que pensan que cando unha cousa funciona ben non hai por que
cambiala. Este equipo coñeceuse, fíxose forte e ten unha identidade
a partir dunha base de xogo que lle levou a conseguir tantos éxitos.
Estamos capacitados para saír desta situación así ou con calquera
alternativa. A actual sempre foi a forma de xogar, e con ela conseguimos
o maior rendemento e é coa que nos atopamos máis cómodos. Paréceme
que nestes momentos o problema é máis dos xogadores que do
esquema.
Non cre que o sistema se esgotou? Pois non o sei.
O que está claro é que cada vez
é máis difícil executalo porque xa son moitos anos espremendo ese sistema.
Se cadra, o contrario tenche máis controlado. Pero, insisto, creo que a
culpa é máis nosa, dos xogadores. Á fin e ao cabo, o que colle a pelota,
o que vai virar, o que ocupa unha determinada posición e de quen depende
meter un gol ou non, é o futbolista. Do sistema encárgase o míster, pero si
é certo que cada día nos custa máis elaborar o noso xogo.
Agora fálase moito de que o equipo é lento, vostede que opina?
Nós sempre fomos un equipo de ter a pelota e mostrar un ritmo
tranquilo. Nunca fomos un equipo de ir ao ataque, ou para arriba, ou para
abaixo, ou para o outro lado. Este ano quizais nos precipitamos en moitos
partidos e non demos o noso nivel, baixamos. Pero quizais fose
debido a esa precipitación e a esas ganas de arranxar a situación o máis rápido
posible. Entón non soubemos levar o ritmo que nos fixo grandes. Faltounos
amorne.
É natural un ano malo despois de tantos éxitos?
Home... A un non lle gusta que sexa natural, pero si pode entrar dentro do
lóxico. Este equipo leva máis de cinco anos xogando ao cento vinte por cento
e sendo dos mellores. A diferenza entre o Depor e outros equipos podía ser
un título, pero gañouse a liga, a Copa, a Supercopa e chegouse a semifinais
de Champions. A diferenza pode ser levantar unha copa máis ou menos.
Manter este nivel é moi complicado porque hai grandísimos equipos que
non foron capaces de mantelo, como o Bayern ou o Barcelona. É lóxico que
poida pasar pero non nos gusta que nos pase. Creo que as avaliacións hai que
facelas ao final da tempada. Hai que esperar a ver se nos metemos en Europa..
O equipo depende demasiado de Valerón?
Cando xoga Valerón determínanos a xogar dunha forma concreta. Para nós
é unha referencia importantísima e todos sabemos da súa calidade. É como
Ronaldinho no Barça ou Zidane no Madrid. Gañamos partidos sen el pero
cando el está no campo, o lóxico é que todos o busquen porque é unha gran
estrela, un crack. Eu sempre quero xogar con el porque sempre achega algo. Ás veces
nos obcecamos demasiado con el porque sabemos que nos pode arranxar un
partido en calquera momento. É un pracer xogar ao seu lado e eu sempre quero
que xogue.
Vostede perdeu verticalidad?
Iso é moi relativo. En ocasións, o equipo require que un realice outro tipo
de funcións. Depende de cada partido. Non é que eu non queira subir, é que non
sempre se pode. Ao meu encantaríame subir, rematar cen veces por partido e
marcar cincuenta goles. No entanto, creo que a verticalidad pódese recuperar
en calquera momento.
Creceu como futbolista?
Está claro que madurei moitísimo. Un perde esa tolemia da mocidade, de correr
para todos os lados e ás veces sen sentido. E gana en serenidade, en saber
situarse moito mellor, en amorne, en ler mellor os partidos. Creo que mellorei
moitísimo e tiven compañeiros á beira que me axudaron a seguir
esa progresión.
Como se sae desta situación?
Unidos. Xuntos. Mirando para adiante. O que a un lle dá rabia desta
situación é que nos queren enterrar antes de morrer, antes de tempo. Sempre que
haxa unha pequena luz de esperanza haberá que ir a por ela. Aínda estamos
vivos.
A súa reflexión podería ser: Non nos enterren antes de morrer.
Si. Iso é perfecto. Non estamos mortos e imos morrer coas botas postas. E
se temos que morrer, pois morreremos igual. O que a un lle dá rabia como
profesional é ter que ler cada semana que imos para atrás. Un diso pódese
illar, pero o clima xeral da contorna ponse pesimista. Se todo iso
téñeno que dicir, que o digan cando acabe a tempada. Ás veces a bala
pode ir cara a outro lado e poida que non déache. En oportunidades, por ansiedade dinse
ou se escriben cousas que van en contra do equipo. Oxalá que, co apoio
de todos, podamos acabar da mellor forma posible.