Oltra, no programa 'Sen reviravoltas' de Localia TV, dálle unha matrícula de honra á afección

"-Tras un inicio de liga irregular, o seu equipo se ha ido adaptando á categoría e terminou a primeira volta de líder. ¿Era leste o ritmo e a evolución que vostede esperaba?

-Non é o ritmo que esperaba, a nós gustounos ser líderes desde a primeira xornada ata o última pero si é verdade que isto ten o seu proceso e creo que houbo varios factores que influíron. En primeiro lugar, hai un proceso de adaptación á categoría, nós pasamos ese proceso, custounos un pouquiño ata que lle collemos o aire. Logo houbo un período de adaptación, gustoume que fose menor, e con iso non digo que o equipo xa estea ao máximo de adaptación pero está moito mellor en canto á idea de xogo, ao modelo, ás ideas novas do adestrador, o cal tamén ten o seu proceso. Pasamos a estar máis preto desa idea. En definitiva, o principal é que houbo un momento no que tivemos moitas ausencias, moitas lesións, todas ao mesmo tempo, xente sancionada, xente coa selección e, ao final, o fútbol é dos futbolistas e cando os temos a todos, tendo un bo persoal como afortunadamente teño, pois os resultados empezaron a acompañar e chegamos onde queremos estar. Agora o difícil é manternos, non fixemos absolutamente nada, queda un mundo, pero estamos no camiño e sobre todo a liña é ascendente, crecente e cada vez o equipo está máis seguro, competindo mellor, con mellores sensacións.

-De todos os xeitos, aínda hai moitas cousas que mellorar e queda o máis duro dun longo campionato…

-Se por algo se define a Segunda é pola igualdade e porque é un campionato larguísimo, somos dous equipos máis que a maioría de competicións. É unha liga que se che fai eterna, por iso has de ter fondo de armario, como se adoita dicir, afortunadamente no Dépor témolo e estamos no camiño, pero todos somos sabedores de que non fixemos nada. Isto é unha carreira de fondo, estamos practicamente á metade, fixemos unha primeira volta francamente boa en canto a números, mellores en sensacións conforme vai pasando a competición e esperamos facer unha segunda volta, como mínimo, como a primeira tentando mellorala para lograr o obxectivo que é o que todos queremos.

-A afección está a responder moi ben, pero ás veces é esixente, sobre todo cando mira para as bandas, que  ás veces dá a impresión de que por aí hai algúns problemas.

-¿A afección? Esta e todas son soberanas e a nosa é marabillosa, é espléndida, porque a reacción que tivo despois dun feito traumático como é un descenso, de envorcarse co equipo, de apoiar xa nese momento ao grupo de profesionais que había, e logo a todos os que chegamos, estaban desde o primeiro día apoiando… No primeiro adestramento había xente en Abegondo, o campo cheo cada semana…Só podemos darlles grazas. Se a eles parécelles que as bandas poden ser mellorables, pois non me queda máis que respectar e traballar para que as bandas e todo o demais mellore. Pero bo, eu creo que temos un equipo con moi boas bandas, con xente nos costados que fai dano, que chega, que traballa. ¿É mellorable? Todo é mellorable, ¿que podemos facer máis? Se, e ademais nós temos que ser esixentes connosco mesmos e saber que aínda non tocamos teito, que aínda hai unha marxe de mellora e para iso traballamos. Gustaríame adquirir a excelencia que no fútbol non é tarefa sinxela.

-¿Por que leva tan mal coa prensa? ¿Ou a prensa con vostede? Polo menos iso parece escoitando algunhas roldas de prensa nas que a súa particular ‘vehemencia' ás veces parece outra cousa…

-Eu non teño ningún problema cos medios, non o tiven nunca e non o vou a ter aquí tampouco. Ás veces son vehemente, cando vou á sala de prensa non vou como José Luís Oltra, vou como adestrador do Deportivo da Coruña e como adestrador do Deportivo da Coruña gustaríame que se valorase o que fan os futbolistas. Non é un tema persoal, non é que queira que non se me critique, que non se me esixa. Entendo que estou nun entrono acorde á grandeza que ten o club, grande e esixente, sabiamos onde viñamos. Pero bo, ás veces penso que non se termina de valorar e ás veces contesto de forma demasiado vehemente. Ás veces son eu mesmo o que chego a casa e dígome que non me vale a pena entrar nestas batallas porque a miña guerra non é contra os medios, a miña guerra é co meu equipo, para sacarlle rendemento e contra o resto de rivais, e nese sentido a xente aquí é libre de opinar e a verdade é que fóra do que é a sala de prensa, onde tentas explicar e ás veces te dás conta de que non vale a pena entrar neses temas, tentarei no futuro non parecer (enfadado), porque o que realmente me coñece sabe que non son como me estou mostrando nalgunhas ocasións. Tentarei mirar para outro lado ou non convencer, senón simplemente contestar de forma máis concisa para que non haxa tanto debate, para que non haxa tanta polémica e sobre todo noutro ton para que non pareza que son unha persoa huraña, unha persoa á que lle gusta o batifondo ou a controversia cos medios porque sempre tiven moi bos amigos nos medios de comunicación, traballei nos medios de comunicación e sei perfectamente como funcionan… Así que teño ningún problema. Os medios de aquí non son diferentes aos doutro sitio. Apértanche porque as expectativas deste ano, do club, son altas. Eu creo que se nos pasa factura doutros factores, doutras tempadas e iso ás veces sábeche mal e que non se valora, sobre todo, o esforzo e o traballo que están a facer os futbolistas por conseguir os resultados. Ademais agora o equipo está líder, nunha boa liña e dáme a sensación de que sempre falta algo, pero bo, máis aló disto non quero entrar en ningunha polémica cos medios porque realmente non a teño.

-A entrega dos afeccionados que ás veces se volve esixencia ¿condiciona? ¿Chega a crear excesiva presión no equipo? ¿Ou pola contra é un factor de motivación para que o equipo senta cada vez máis grande?

-Nós tentamos canalizalo para que sexa un elemento de motivación. Ver o campo, Riazor, co colorido da xente animando, envorcada, ver os desprazamentos coa xente alí apoiando, ver a resposta no número de abonados que ten o club, ver que a xente non desfallece, que está sempre connosco, creo que é un elemento positivo que, ao contrario, condiciona ao rival, ao árbitro e a nós axúdanos. É certo que en determinados momentos pódeche chegar un malentendido e xerar presión, ansiedade, exceso de responsabilidade… Todo isto no sentido negativo non é positivo, pero aquí eu só noteino no positivo. O grupo está convencido de que pode –traballando--, darlle alegrías á xente, porque sabe que o merece e nese sentido tentámolo levar sempre cara ao bo e aquí estannos axudando moito. O outro día pedíanme unha valoración da primeira volta, unha nota para o equipo, deille un sobresaliente e preguntáronme pola afección e deille unha matrícula. Os únicos que de momento teñen a mellor nota, os que non fallaron son a afección.

-Comentaba tras o partido ante o Cartaxena que “o que está a facer o Dépor ten moito mérito”…Na súa opinión, ¿que lle falta a este equipo para que non teña que sufrir tanto en cada encontro?

-Aí teriamos o debate polo que sempre entro a explicar e se cadra non tería por que. ¿Sufrir? Se cadra de aquí a uns partidos, oxalá Divos non queira, preferimos seguir sufrindo e seguir gañando que non sufrir e acabar perdendo ou empatando. Agora levamos seis partidos consecutivos gañando. Ninguén gana fácil nesta categoría, ninguén se pasea, nin nesta nin en ningunha, Madrid ou Barcelona tampouco…Ves que o Madrid está a sufrir para remontar cada partido, ves que o Barcelona fóra de casa non ten os mesmos números. Cada vez é máis complicado gañar e nós, aínda que que o dixen no seu momento pero por outro sentido, non somos nin Madrid nin Barcelona, cústanos. Atlético de Madrid, Sevilla, Zaragoza, Betis…equipos similares ao Deportivo estiveron nesta categoría e custoulles retornar. Nós, francamente, estamos nunha boa liña. Ao meu gustaríame gañar por máis diferenza, pero realmente se ves os partidos, sufrir, sufrir, sofres polo marcador tan axustado, non polo xogo que está a facer o equipo. Con todo e con iso, ao meu gustaríame gañar por máis e os xogadores son os primeiros que quererían gañar por máis, gañar máis sobrados, que ninguén sufrise. O meu corazón sería o primeiro que non sufriría pero ao final é que é moi difícil, isto está moi igualado e hai que darlle valor ao que temos. Pero non quero entrar noutros debates porque se non logo se malinterpreta.

-Entón, cando a principio de tempada aseguraba que o Dépor tería que ser o Madrid ou o Barça da categoría…¿a que se refería?

-Pois moi fácil, a que eramos o rival a bater. En Primeira, cando xogas contra o Madrid ou o Barcelona son os equipos que sempre motivan, eses días o campo está cheo, aquí vivístelo, eu vivino noutros sitios, viña Madrid ou Barcelona e Riazor enchíase, viña o Rácing de Santander, que era un equipo da mesma categoría, e había veces que se podía encher e outras que non. Ademais, está a motivación dos xogadores, están as ganas de gañarlle ao equipo favorito… E nós somos favoritos, iso hai que asumilo con naturalidade e normalidade. Cando nós imos aos campos é día do club, fanse festas para recibirnos, hai xente esperándonos nos hoteis, sobre todo a Valerón, a Aranzubía e aos bos…Ao meu non me espera ninguén, por desgraza…pero bo, é a realidade do que é o fútbol…por iso dixen: ‘carallo, imos motivalos a todos'. Pero claro, ao dicir somos o Madrid ou o Barcelona no canto de dicir somos o equipo que vai motivar a todos os demais, xa non é o mesmo e se non se interpreta ben, non é o mesmo e eu dixen somos o Madrid ou o Barcelona non dixen somos o rival a bater, somos o equipo favorito, somos o equipo que imos motivar a todos. Por iso digo que ás veces a culpa téñoa eu mesmo por xerar os debates, se estivese calladito, se non dixese tantas cousas, se non falase tanto…non a learía. Pero xa postos, ídesme a permitir, tamén dixen nesa mesma rolda de prensa que dos últimos 30 equipos que descenderan, no últimas dez tempadas, só subiran cinco o primeiro ano, só cinco dos últimos 30, co cal, falaba da dificultade da categoría. No últimos dez anos, que volven ser 30 equipos, soamente foron líderes ao final da primeira volta, dos 30 que descenderon, un, que foi o Deportivo da Coruña e con todo sempre hai peros, sempre falta algo, din que se sofre…sempre imos á beira negativo. Ao meu fixéstesme entrevistas de valoracións da primeira volta acabando de primeiros e a pregunta é: ¿que lle falta ao equipo?, ¿por que sofre o equipo?, nunca é ¿que fixo ben o equipo?, parece que sexa máis demérito dos demais que mérito do Deportivo, e nós levamos seis vitorias consecutivas, 45 puntos a estas alturas, algo faremos ben, o equipo terá unha proposta, terá fútbol. Algúns partidos tivemos sorte, non o nego, como o do Vilarreal, pero outros a tivemos moi mala, o día do Hércules e outro moitos…pero bo, ao final isto vaise equiparando, igualando e, repito, o equipo ten argumentos e sobre todo ten un vestiario, un grupo, magnífico que desde o principio defendín a matar e por iso veñen os enfados, porque non se lle valora o suficiente o que está a facer. Penso que ao final o equipo vai lograr o obxectivo porque é un grupo moi unido e moi responsable.

-Vostede prefire sempre estar nun segundo plano e dar o mérito aos xogadores, pero algo de culpa' ‘do que está a pasar terá tamén José Luís Oltra, ¿ou non?

-Achegarei o meu granito, pero realmente estou convencido de que os protagonistas neste deporte son os futbolistas, pero convencido, e eu téñoos bos, e canto mellores futbolistas tes, mellor adestrador es e os resultados máis acompañan. Iso é unha relación directa. Esa é a realidade, que son eles os artífices. Creo ademais que os adestradores temos que asumir un maior protagonismo se as cousas non van ben, pero cando van ben, realmente, creo que hai un mérito grande e este persoal teno porque ten calidade, sobre todo, ten argumentos, ten moita xente en moitas posicións e determinante ademais e estano demostrando.

-A estas alturas xa debe de coñecer ben ao presidente, ¿cal é a súa relación con Augusto César Lendoiro? ¿Ten a impresión de que é un presidente que dá moita autonomía ao adestrador, mesmo demasiada?

-Creo que demasiada non. É verdade que dá moita autonomía, moita estabilidade. Non tiven, nin se se terei, un presidente, primeiro da capacidade que ten o do Deportivo da Coruña, Augusto César Lendoiro, e segundo que che transmita esa tranquilidade, esa seguridade, esa confianza, que che reforce, que che de realmente o que ten que ter o adestrador, en leste caso autoridade de face ao grupo. Tamén de face ao exterior, pero fundamentalmente de face ao grupo e el, iso teno. Autonomía dáche porque el nunca se inmisce no traballo do adestrador pero tamén é verdade que non é que che deixe facer todo o que che de a gana, el está moi pendente de todo, aquí neste club non se move unha cadeira se non é co beneplácito, entre comiñas, do presidente e el está pendente, non porque teña que controlar todo, se non porque lle gusta saber todo, coñece absolutamente todo o que pasa no club, está as 24 horas dedicado ao mesmo. É moi bo presidente, a miña relación con el é como é el, unha persoa próxima, especial, porque con el as reunións adoitan ser para cear e despois un pouquiño máis intre, duran un pouco pero é cando hai que departir, a el gústanlle así e os demais axustámonos e a verdade é que é unha persoa que vale a pena, que che ensina, que aprendes con el. Ao meu faime sentir moi a gusto cando estou con el, educado, correcto, podes falar de calquera tema e, fundamentalmente, falamos de fútbol e do Dépor, pero con el pódese dialogar absolutamente de todo.

-Lendoiro non se cansa de dicir que o único obxectivo é o ascenso, ¿teno vostede así de claro ou cre que ten algunha marxe?

-Non, non hai marxe. Non é que che deixe marxe, el sabe como é o fútbol. Eu teño claro cal é o obxectivo, o que pasa é que iso non quere dicir que non poida pasar outra cousa. O único obxectivo que asumimos desde o principio é ascender e devolver ao equipo onde ten que estar, en Primeira División. Fíxose un esforzo para iso. Pero bo, hai moitos opoñentes, moitos queren lograr o mesmo que ti, hai un compoñente de azar, porque isto é un xogo, deporte, pero ten un compoñente de xogo importante e hai moitos factores que inflúen e que ao final non todos dependen de ti. Nós tentamos, eu como adestrador, manexar os que dependen do meu, o grupo, o traballo táctico, moitas cousas nas que si podes incidir e sobre eles céntrome e ocúpome e todo o demais, sabendo o obxectivo…canto máis obsesionados esteamos no obxectivo, máis presión e aspectos negativos vannos a xerar e eu do único que me preocupo é de gañar o seguinte partido, tentar que o equipo gañe o seguinte partido. Se gañamos moitos partidos teremos máis posibilidades de lograr o obxectivo e estaremos dentro do que se nos marcou, pero tampouco é que el me aperte especialmente. Somos claros e sabemos, eu para que vin e o equipo que é o que ten que facer.

-A pesar de que todos saben o difícil que é, ¿sería un fracaso non ascender esta tempada?

-Eu aí non respondo, sería un fracaso ou non, imos ver como sucede. Agora mesmo todo o mundo pensa que imos ascender, que imos ascender coa gorra, que imos ascender de forma directa, como primeiro ou como segundo e eu sigo tendo os pés no chan e sabendo que é moi difícil, tentando alertar a todo o mundo. Prefiro que haxa euforia, non dubida ou pesimismo, pero eu o que tento é que esa euforia non afecte o grupo e que saibamos que cada partido hai que disputalo e que isto é moi complicado. Hai sete ou oito, ou dez equipos na mesma pelexa e imos ver como se produce. Se ao final non puidésemos ascender, analizariamos por que e veriamos se é unha culpa nosa, miña… e analizar se é un fracaso. Pero bo, o obxectivo está claro, é ascender e para iso traballamos e a día de hoxe estamos no camiño. Entón, prefiro non pensar que non imos conseguilo e se non o conseguimos, analizarémolo.

-Vostede xa sabe o que é ascender un equipo a Primeira, fíxoo co Tenerife. Se o consegue co Dépor, neste caso co recoñecemento ou o premio de continuar unha tempada máis, é iso o que desexa, espera e quere?

-Obviamente, para iso viñemos. Son dos que pensa que os contratos están para cumprilos. A min gustaríame, non só cumprir o contrato que teño asinado que é dun ano máis outro en caso de ascenso, senón poder prorrogalo e poder estar moito tempo. Estou encantado aquí, os meus nenos e a miña muller están encantados. O outro día preguntáronme, que nunca o fixeron, canto tempo gustaríame seguir…e esas cousas a min chéganme, porque ves á túa familia feliz, eu estou nun club que é marabilloso, estou nunha cidade na que estou encantado, non lle podo pedir máis, oxalá poida estar moito tempo aquí, pero bo,  eu son dos que non valoro o que poida pasar ou como vou celebralo. Agora mesmo na miña cabeza soamente está o partido do sábado co Recreativo de Huelva. Se todo salgue como esperamos, cumpriremos cando menos ese contrato, espero, e logo xa nos exporemos o poder seguir nun club tan importante como o Deportivo da Coruña.

-Encantado coa cidade, co club…e a afección de Riazor, ¿que nos conta do espectacular ambiente deste estadio, o oitavo de España ao que máis xente acode (o sete primeiros son de Primeira)?

-O sete primeiros son de Primeira e son practicamente o sete de arriba, Barcelona, Madrid, Valencia, Atlético de Madrid, paréceme que o Betis, e non lembro cal é o outro equipo, paréceme que é o Sevilla…estamos moi por encima da media. A xente valorou o que tiña, o que perdeu e envorcouse co equipo, está marabillosa, díxeno desde o primeiro día, a resposta que tivo e o exemplo que nos segue dando cada semana. Non teño palabras para definir esta afección, esta actitude de apoio ao equipo, de apoio persoal, tanto no estadio como, atrévome a dicir, na vida privada, fanche sentir ben, por iso estou contento na cidade, co club, fanche sentir a gusto. Dixéronme moitas veces que A Coruña é a cidade onde ninguén sente forasteiro, non se se é aquí así ou en máis sitios, se é verdade ou non, eu dígovos como me fan sentir á miña e á miña familia e estamos encantados, tanto no colexio, na nosa vida cotiá e por suposto, obviamente, o importante que é que o profesional vaia ben, porque se non acompaña non podes estar do todo a gusto. Nestes momentos vai todo conforme gustaríanos que fose e mantivésese moito tempo.

-Ademais da maxia de Riazor, volveu esta tempada a maxia de Valerón, que estaba un pouco escondida porque o anterior adestrador non tivo o ano pasado a confianza que vostede está a ter nel. De todas as maneiras, tendo a súa idade e as súas circunstancias ¿convirá xestionar os tempos desa maxia de Valerón no campo?

-Iso levo escoitándoo desde que cheguei, se deberiamos ter coidado, non queimalo, dosificalo…Valerón, o ‘Fraco', como a el gústalle que lle chamen, como lle chamamos todos cariñosamente, primeiro, é un futbolista que se coida moito, é unha persoa impresionante, como el non hai dúas, e el está ben, non deixou de adestrar ningún día, non tivo practicamente ningunha molestia e mentres el atópese ben e eu véxao para competir,  competirá. El non é intocable, haberá partidos, xa houbo algún no que non o puxen fóra, haberá algún partido fose que xogue, haberá moitos partidos en casa que non xogue…intento facer o mellor para o equipo, el é un máis, o que pasa que un máis importante porque é moi bo, é un xogador que nos dá moitas cousas. Polas circunstancias, antes xogaba menos, agora connosco está a participar algo máis, pero, evidentemente, non o descubrín eu. A estas alturas, coa idade e a traxectoria que ten, el mostra o fútbol que ten e eu tentarei polo cando crea que deba e cando non, non o porei, e haberá xente que dependendo do resultado ou o rendemento dirame: ‘claro, é que tiñas que darlle máis descanso ou menos…' Isto é opinable, é respectable, non me queda outra que tomar decisións e que a xente debata porque está o grande do fútbol.

-O caso é que grazas a vostede podemos gozar de Valerón.

-Non, grazas a Valerón fundamentalmente. Eu dígoche que se cadra nas circunstancias do anterior adestrador se cadra fixese o mesmo, non o sei. Vin unha categoría, un equipo que é o meu, uns rivais, está claro que teño unha idea de xogo que non é nin mellor nin peor que a do anterior, é distinta, e nesa idea, se cadra, encaixa máis un xogador como Valerón e o único que fixen é polo un pouco máis, pero o que xoga é el, eu non lle digo como ten que facelo, xa me gustaría ao meu, eu aprendo con el, non el comigo.

-Aínda que as comparacións son odiosas, o certo é que a vostede non lle desbasten pezas á hora de cambiar a algún xogador se o rendemento non é o esperado, caso de Jesús Vázquez…

-Os adestradores estamos para xestionar, para facer moitas cousas, non só para aliñar, non só para facer cambios, que a xente se confunde. No caso de Jesús sábeme fatal, como no de moita xente que non está a participar. Parece que a Jesús se lle sinalou porque el non xoga e entrou Juan e o equipo está a xogar mellor…pero eu creo que se fose á inversa, se o que xogase ao principio fose Juan e o que entrase fose Jesús estariamos nas mesmas. Jesús deixa de xogar porque está amoestado, entra Juan, faino ben, creo que é bo para o equipo, mantéñoo, doulle continuidade e Juan está a render moi ben, pero é que creo que Jesús ten moi boas condicións, á parte é un líder dentro do vestiario, é un tío que traballa fenomenal, que non lle cambiou a cara, que achega, que asumiu o seu rol, que non é fácil nun xogador desa traxectoria, e co que estou encantado. No futuro vai ser importante dentro do grupo, oxalá o poida ser no terreo de xogo tamén porque condicións ten e a miña confianza nel está intacta, como en todos os que teño no persoal, porque teño un persoal moi bo".