A Opinión lembra no seu editorial os 20 anos do Deportivo en Primeira

"A mellor liga de fútbol do mundo, avalada ademais coa coroa mundial lograda este pasado verán pola escuadra española, arrinca este fin de semana cunha áspera realidade instaurada fai un par de anos e consolidada agora pola crise económica. Só Real Madrid ou Barcelona aspiran realmente ao título, outro tres clubs pelexan por ter praza nas alturas -Valencia, Sevilla e Atlético de Madrid- e para o resto de equipos o futuro é unha gran incerteza..

Neste panorama de transición que atravesa o fútbol español, atenazado polas débedas e ameazado polos interminables litixios entre os propietarios dos dereitos televisivos, principal fonte de financiamento da liga, o Deportivo celebrará esta próxima tempada un significativo aniversario: o 9 de xuño de 2011 cumpriranse 20 anos ininterrompidos de permanencia no fútbol de elite español tras ascender en 1991 da man de Lendoiro e Arsenio Igrexas. Unha estabilidade en primeira división -engalanada ademais cun título de Liga, dúas de Copa e tres Supercopas- que no actual cadro de persoal da Primeira División só poden igualar outro catro escuadras: Real Madrid, Barcelona, Valencia e Athletic de Bilbao, os únicos co club coruñés que non pasaron por Segunda nas dúas últimas décadas.

Neste ano Santo, hai tamén outras efemérides que ilustra a crecente dificultade de manterse na elite do fútbol nestes últimos anos. No primeiro gran Xacobeo organizado pola Xunta deuse gran relevancia mediática á potencia futbolística de Galicia, que estaba a piques de converterse na única comunidade con tres equipos na máxima categoría: Deportivo, Celta e Compostela, que ascendeu a Primeira en 1994. Daquela marea futbolística, o club coruñés é o único que enarbora aínda a identidade galega no fútbol nacional ao máis alto nivel. O Celta arrástrase polos campos de segunda, con máis tendencia a perder a categoría de prata que a recobrar a de ouro, e o Compostela, recentemente descendido a Preferente, é unha grotesca caricatura do que foi.

Ben é verdade que as épicas noites de gloria europea en Riazor deron paso a unha realidade máis prosaica, na que sortear as dificultades económicas e manter un paso meramente digno pola liga -con puntuais momentos de abafo nos que chegou a temerse pola permanencia en Primeira- convertéronse nos novos obxectivos realistas do club coruñés, coa resignación que isto leva para unha afección adoitada a relacionarse cos mellores de Europa.

A pesar de vivir nestes últimos anos no gume da navalla, hai que recoñecer que o Deportivo, cun equipo de retales, conseguiu liquidar a súa perigosa travesía do deserto. A tempada pasada, unha magnífica primeira parte do campionato abriu unhas esperanzas de clasificación europea que non se cumpriron ao final por insuficiencias do persoal e desastres como a lesión de Filipe Luís que, ademais de supor a perda dun baluarte deportivo para o equipo, ameazaba con arruinar importantes ingresos fundamentais para o club. Finalmente, a milagrosa recuperación do brasileiro e a súa venda ao Atlético deron un respiro económico á tempada que empeza, na que o Deportivo conseguiu reforzarse con once novas incorporacións -oito xogadores que chegan libres e tres cedidos- sen gastar un só euro en fichaxes. É a divisa do club: redución da débeda a base de apertar o orzamento.

O Deportivo renovou este ano unha boa parte do seu persoal. Só Manuel Pablo e Valerón sobreviven da vella garda. As impresións desta pretemporada apuntan a un equipo que xera máis ilusión que o da tempada pasada. Deuse un salto na calidade, hai máis recambios e a priori parece subir o nivel de equipo, co valor engadido de contar no banco co técnico máis experimentado da liga.

Nos aspectos económico e xurídico, intimamente ligados, o club quitouse de encima os asuntos máis atafegantes -os casos de Sergio, o Mallorca ou Djorovic- e desde a sede da praza de Pontevedra emana unha certa tranquilidade que non había ao final da tempada pasada.

O Deportivo encara unha nova etapa na que, sen obviar as grandes dificultades ás que se enfronta e mantendo con realismo os pés no chan, atópase en disposición de xerar na súa afección unha ilusión que vaia máis aló da mera supervivencia na elite do fútbol español, sen restar a importancia que en calquera caso ten ese obxectivo en si mesmo. Ese anhelo pálpase con máis forza este ano no vestiario, especialmente entre os xogadores procedentes do estranxeiro, onde o prestixio do gran Deportivo que bateu a xigantes como Manchester, Milan, Bayern ou Juventus aínda refulge.

A ilusión non se concentra tan só no ansiado regreso ás competicións europeas. A afección tamén está esperanzada co futuro branquiazul. O optimismo, recuperado tras os trompazos dos últimos anos, podería cimentarse sólidamente se se adoptasen algunhas outras medidas oportunas. Por exemplo, presentar un plan sensato a longo prazo que implique á masa social e aos estamentos da cidade que en verdade crean no futuro do club. Tamén axudarían a reactivación da estrutura organizativa da entidade, agora demasiado concentrada, e a transparencia na xestión, que sen dúbida propiciaría a crítica sa e estimulante á vez que illaría a aqueles que, enmascarados tras falsos obxectivos regeneradores, non dubidan desde hai anos en danar ao club con intereses inconfesables tras os cales, iso si, ocúltase sempre un beneficio particular".