A temporada posterior ao histórico subcampeonato ligueiro é tanto ou máis lembrada que aquela. Os culpables, Corcuera, Oswaldo, Franco, Moll e Tino, os compoñentes dunha dianteira que perforaba redes sen piedade. Bautizados polo xornalista Ponte Patiño como a Orquestra Canaro, grupo musical de moda naquel momento, porque non desafinaban nadiña de nada, marcaron a friorenta de 64 goles en 30 partidos, e vapulearon a rivais como Celta (4-1), Real Madrid (5-0), Lleida (10-1), Alcoyano (4-0), Athletic (4-0) ou Murcia (4-1). O Deportivo rexistrou practicamente o mesmo balance goleador que o Valencia (64-47 por 64-48), que concluíu na 3ª posición. Con todo, a historia para os coruñeses foi moi distinta. Unha mala xeira de resultados no inicio da segunda volta, cunha soa vitoria en 8 xornadas, deixou ao equipo inmerso de cheo na pelexa por esquivar os postos de promoción. Despois de perder en Lleida (1-0) na 24ª xornada, o equipo caeu á 13ª praza, primeira a 'zona vermella'. Con todo, grazas a un enorme esprinte final (4 triunfos nas 6 últimas xornadas) escapou da queima. No último encontro bateu por 4-1 ao Murcia en Riazor para asegurar a súa continuidade na elite.

Liga (Primeira División) 12º con 30 puntos (13 v, 4 e, 13 d, 64 gf, 47 gc)
Copa do Xeneralísimo Oitavos de final (eliminado polo Racing de Santander)