Augusto César Lendoiro, ao País: No seu día compramos un Mercedes co soldo mínimo

"Camiño dos 65 anos, Augusto Joaquín César Lendoiro (Corcubión, A Coruña; 1945) non pensa na xubilación. Ao contrario, o presidente máis veterano de Primeira traza plans a nove anos vista e ilusiónase con chegar ao medio século á fronte do Deportivo. Tocou o ceo con el: rescatoulle tras case 20 anos en Segunda División para gañar unha Liga (2000), dúas Copas do Rei (1995 e 2002) e pasearse por Europa. Fíxoo á conta de xerar unha débeda de preto de 160 millóns. 'Que ninguén o dubide: se non nos endebedamos, non seriamos campións', di. E apunta: 'Tras case 50 anos, tería que ser moi bruto para non saber de que vai isto'.

Pregunta. Despois de vostede, ¿quedará terra queimada?

Resposta. Non debería. Pero vai ser case imposible volver ás épocas que vivimos. Hai dúas situacións claras no devir dos clubs de cidades como A Coruña. Unha é ter a mala sorte de descender. É o afundimento do Titanic. Outra é deixar a Champions. Supón non ingresar 30 ou 35 millóns de euros e ter obrigacións para as que contabas con ese orzamento. Se iso aderézase coa ausencia de apoios institucionais, temos a receita exacta. Hai unha débeda, pero tratamos de recompornos e levar ao Deportivo a un orzamento duns 40 millóns sen baixar en calidade.

P. Co único obxectivo de salvarse do descenso.

R. Tamén podemos ter ilusións. O que ocorreu é que no seu día compramos un Mercedes co soldo mínimo.

P. Se o club desaparece pola débeda, ¿merecería a pena?

R. Non me podo expor esa posibilidade. Temos que pelexar pola viabilidade do club e para iso loitamos polo Mundial de 2018 e un novo estadio. Inicieime no fútbol de base e creo que, volvendo ás orixes, podemos chegar a un moi bo nivel. A miña gran equivocación foi non vender xogadores cando puiden, pero a ilusión era gañar títulos. Agora se que teño que buscar solucións a problemas derivados dese obxectivo, pero como cantan os Riazor Blues: "Como me vou a esquecer que o Deportivo gañou a liga se é o mellor que me pasou na vida".

P. ¿Cal é a situación económica do club?

R. Moi complicada. Pero controlada. Hai que reducir a débeda e baixar o orzamento entre un 5% e un 10% anual tres anos. Outra formulación é que chegue alguén e fixe outros obxectivos achegando economicamente o que vale o club. Puidérono facer os pequenos accionistas, pero aquí dicimos que o club é de todos e daquela ninguén achega.

P. ¿Tería ese suposto investidor que contar con Lendoiro?

R. Non. Pero non é tan fácil atopar xente que queira investir no futbol. O ideal é que fose alguén de confianza, vinculado á cidade ou a Galicia.

P. ¿Sería posible hoxe algo igual ao Superdepor?

R. Sería posible se o Barça e o Madrid fosen como naquela época, pero agora teñen 500 millóns de orzamento. Poderíao facer un equipo que non arrastrase un déficit herdado.

P. Criticóuselle polo modelo de club, un tanto arcaico. Hai case un ano que se xubilou a xerente e non ten substituto...

R. Os seus labores asúmoas eu. Para iso cobro. Miguel Anxo Gil dime que son un tres nun: presidente, director xeral e secretario técnico. Teño un soldo e intento facer de todo. Con tempo, iremos planificando, pero tampouco hai que caer no que dicía Arsenio cando volveu do Madrid, que alí había xefe de balóns e de conos. Se o que necesita un club. É unha empresa con 25 traballadores que representan o 80% do orzamento.

P. Vostede tamén leva unha boa parte. Ser presidente profesional non foi mal negocio.

R. Eu non o entendería como un negocio. No fútbol o mesmo estás un mes que 20 anos. Eu estiven 40 anos sen cobrar de ningunha actividade deportiva.

P. ¿É difícil manter a ilusión dos afeccionados?

R. Sen dúbida. Pensen que na Coruña chegou a non celebrarse ser subcampións de Liga.

P. Hai xente que aínda espera que saque un Bebeto ou un Rivaldo da chistera.

R. Hai que ser conscientes de que nin o Atlético, o Vilarreal ou a Valencia poden competir co Barça e o Madrid como a faciamos nós. O único é o Sevilla.

P. ¿É bo o regreso de Florentino Pérez?

R. Para o fútbol español, seguro. Para o Madrid non o sei. Téñolle moito aprecio e con el vai haber unha dotación importantísima para fichaxes. Os que marcan as pautas das grandes ligas son os grandes xogadores.

P. Elixa un futbolista dos que tivo.

R. Valerón, sen dúbida. Cando estaba na cúspide, nunca pediu un duro; cando lle ofrecemos unha renovación, parecíalle esaxerada. Agora que empeza a perfilarse o final, ofrécese para ser home de club. Dixen que non o cambiaba por Zidane e mantéñoo."