Hoxe en Depor Sport...<br>Jose Luís: "Lendoiro investiu mellor que Lopera"

O equipo andaluz deulle a oportunidade de cumprir o seu gran soño.
A miña gran ilusión, como a de calquera futbolista, era xogar en Primeira División e tiven a sorte de poder facelo co Betis.

Quedou unha espiña cravada por non poder xogar en Primeira co Deportivo?
Non cabe dúbida. A miña ilusión era terminar a miña carreira no Dépor e poder lograr o ascenso e xogar en Primeira División. O malo foi que nos meus últimos anos no Deportivo déronse unha serie de circunstancias adversas. Creo que o equipo estaba gafado, porque non había maneira de subir. No últimos cinco anos perdemos catro ascensos na última xornada ou na penúltima. Iso vaiche frustrando un pouco e a contorna naquela época tampouco era bo. O presidente que había entón xa pensaba que estabamos ascendidos e tivo unha desilusión tan grande que me tirou aos leóns. Foi entón cando apareceu o Betis e funme para alí.

Antes xa tivera oportunidade de fichar por outros equipos de Primeira División.
Cando tiña 24 anos, despois de quedar máximo goleador de Segunda, o Atlético de Madrid estivo interesado en ficharme, pero o Deportivo, que presidía Jesús Corzo, pediulle 60 millóns de pesetas en man. O Atlético era un grande, pero xa naquel momento non andaba moi ben economicamente, así que non saíu, porque era moito diñeiro. Era outra época diferente, porque non había forma de marcharche, xa que existía o dereito de retención, que ao acabar o contrato podían amplialo con subirche o dez por cento da ficha. O club tiña a tixola polo mango e non quixo ceder.

Entón non puido ser o debut en Primeira, pero co Betis non puido irlle mellor na súa primeira actuación na máxima categoría. Derbi no campo do Sevilla e vitoria.
Gañamos 1-2 e eu marquei o primeiro gol. Empecei moi ben ese partido e logo o ano foi moi bo, aínda que sufrimos moitísimo ata o final. O Betis fixera unha reestruturación moi importante do persoal, porque se habían ido xogadores importantes como Calderón ou Hadzibegic. Con xente da canteira e tres ou catro fichaxes fíxose o equipo. Salvámonos por pouco, pero creo que a miña tempada a nivel particular foi brillante e quedei máximo goleador do equipo. Logo xa foron as cousas peor, porque baixamos á tempada seguinte nun ano con moitos cambios de adestrador e problemas internos. Ao seguinte ano ascendemos e eu estiven a piques de volver ao Deportivo.

Expúxose seriamente regresar á Coruña?
Falaron comigo. Lendoiro levaba entón un par de anos na presidencia do club. Eu estaba de vacacións aquí e Arsenio falou comigo para terme no equipo. Eu pedín dous anos de contrato para compensar, porque me quedaba un no Betis e aquí ía cobrar bastante menos, pero ao final non chegamos a un acordo, aínda que as dúas partes estabamos interesadas. Foi a última vez que tiven a oportunidade de volver porque xa tiña 32 ou 33 anos. Fose a ?repera? volver xogar no Deportivo.

Pouco despois de irse do Betis foi a famosa promoción entre o Deportivo e o equipo verdibranco. Como a viviu?
Estaba no Granada e non puiden ir ver o partido ao Villamarín porque tiña unha viaxe co equipo. A verdade é que sufrín bastante. Foi unha eliminatoria na que se fraguou o despegamento do Deportivo. Se ese ano baixase outra vez todo cambiase. Foi fundamental.

Quedou moita rivalidade por aquel enfrontamento entre béticos e deportivista?
Non creo, aínda que o Betis quedou nunha situación difícil ao non lograr o ascenso e custoulle un par de anos volver xogar en Primeira, pero eu creo que diso se esqueceron pronto. Alí hai unha rivalidade moi forte co Sevilla. Vívese día a día.

É maior esa rivalidade que a que existe entre o Deportivo e o Celta?
Si. En Andalucía vívese moi intensamente o fútbol todos os días. A xente vai traballar o luns e na mesma empresa hai béticos e sevillistas e hai unha pelexa grandísima, mesmo pasa dentro das familias. Aquí xa había unha gran rivalidade na miña época entre o Depor e o Celta, e houbo momentos de gran crispación entre afeccións, pero non é o mesmo que alí.

O Betis gastou moito diñeiro nas últimas tempadas, pero non puido chegar ao nivel do Deportivo. A que se debe esa diferenza?
Os dous equipos gastaron moito diñeiro, pero eu entendo que Lendoiro o investiu mellor que Lopera. El puxo xa moito diñeiro cando o Betis converteuse en Sociedade Anónima e logo gastouse moito nun só xogador. Trouxo a Denilson por 6.000 millóns e gastarse iso nun xogador prexudicoulle e tivo unha fase de estancamento na que non puido fichar e tivo que recorrer á canteira. Ese investimento non foi tan boa como as que fixo Lendoiro, que gastando se cadra o mesmo diñeiro fixo un equipo mellor que o do Betis.

Irureta di que o Dépor xoga presionado en casa. Ao Betis pásalle ao revés. É tan boa como din a afección do Betis?
É moi fiel, pero nos momentos malos é complicada. É máis complicada que a do Deportivo. É máis dura. Cando as cousas van ben todo é de cor de rosa e como alí vívese máis intensamente o fútbol e hai outra mentalidade no fútbol e na vida, todo é fenomenal. Nas malas é máis perigosa que a do Dépor. Como as cousas tórzanse tras ir ben e creáronse unhas expectativas grandes, os xogadores teñen que andar con moito coidado pola rúa, cousa que na Coruña, afortunadamente, non sucede. Aquí pode haber unha rifa no campo, pero nada máis. Alí trasládase á vida cotiá. Na miña época lembro que cando baixamos a Segunda a Sánchez Vallés apareceulle o coche raiado por todos lados. Animar, anima moito, pero nas malas é unha afección moi perigosa.

Como ve o partido do domingo?
Creo que será difícil, porque en casa o Betis é un equipo rochoso. É difícil de superar no seu campo, pero o Dépor sobre todo ten dificultades en casa e fóra estase mostrando fortísimo. Creo que será un partido moi disputado e despois da vitoria en Valencia creo que o Dépor ten moitas posibilidades de conseguir outro triunfo, que sería a catapulta para chegar á Champions, que é o que queremos todos.