Hoxe en Depor Sport...<br>Jose Ramón fala do primeiro título do Deportivo

Con todo, alí estaba vostede, recollendo a Copa de mans do Rei. Vaia momento.
Foi moi especial. Ademais, coincidía que me marchaba. É un recordo inesquecible. Logo viuse que o Depor estaba no bo camiño. Agora o equipo é un grande por méritos propios.

Facía falta aquel título, non cre?
O feito de gañar aquela Copa tivo moita repercusión. Coincidiu con que o Depor estaba a crecer e a verdade é que foi un fito histórico, pero o tempo non lle está dando a importancia que tivo no seu día.

Por que?
O Depor creceu moitísimo e, ademais, hoxe a Copa está un pouco máis devaluada. Non ten a repercusión dunha Liga. Como aquela que se escapou das mans ante a Valencia. Perdela no último minuto e de penalti foi algo moi duro.

A Copa curou a ferida?
Gañar un título ao ano seguinte acougou un pouco os ánimos. Viño a ocupar un oco que estaba baleiro para moitos xogadores e para a afección. A xente quería desquite.

Polo rival e porque estaba tan recente o episodio de Djukic, sentían obrigados a gañar aquela final?
Aquel equipo nunca estivo presionado nin obrigado a nada. Ao contrario, non tiña nada que perder porque nunca gañara nada. Hoxe é distinto. Actualmente, a esixencia é moito maior.

Entón o Depor era un recentemente ascendido. Como explica que en tan pouco tempo pasase a tutear aos máis grandes?
Hai moitos factores. Coincidiu un bo equipo, con bos xogadores. Ademais, o Barça e sobre todo o Madrid, non estiveron á altura doutros anos. O bo é que nunca tivemos presión, e iso ao equipo tamén lle valeu para estar arriba.

Pero un só título con Arsenio, non é un balance pobre para a hexemonía que aquel Superdepor exerceu durante varios anos?
Ao equipo bótaselle un pouco en cara que non tivese máis éxito naquela etapa. A pesar de ser un conxunto humilde nesa época, foi un pouco segundoxénito.

Pero acariñou a liga varias veces. Sempre estivemos aí, pero botando a vista atrás, bótase en falta algún título máis. Aquela Liga que perdemos puido cubrir ese oco.
Sinceramente, faltounos un título máis.

Aquel equipo non estaba adoitado estar no máis alto. Foi ese o problema?
Pode ser. De feito, no persoal había moi poucos xogadores con títulos importantes. Houbo moita xente que foi madurando co equipo. O meu irmán, por exemplo, madurou moitísimo. Non como futbolista, pero si pola forma de ver as cousas, a experiencia, o seu sitio no equipo...

O Superdepor caía simpático.
Si. De feito, en todos os campos recibíannos con aprecio. Caïamos ben a todo o mundo. Ademais, viñamos de abaixo. Eramos un equipo humilde e traballador. Tíñannos simpatía.

A unión no vestiario era total.
Esa era a clave do éxito. Había un gran grupo humano e cada un sabía cal era o seu labor.

E estaba Arsenio para pór orde.
O adestrador é unha peza moi importante pero os xogadores son os que gañan e perden os partidos.

Hoxe, as cousas son distintas.
Sen dúbida. O equipo é máis profesional. Antes había grupos moito máis sólidos, porque coincidías con oito ou dez xogadores durante moitos anos. Eu creo que hoxe hai mellores futbolistas e máis equipo. Por iso a xente pregúntase quen gañaría hoxe se se enfrontase o Depor actual con aquel Superdepor.

E quen cre vostede que vencería?
Eu penso que como o equipo que gañou a liga no ano 2000, por moito que se siga crecendo, non volverá haber outro.

Aquela época de esplendor sentou as bases para os éxitos actuais?
Non. Eu creo que o Dépor estaba destinado a isto. Sinceramente, aquilo tivo moitísimo mérito, pero puidéronse conseguir cousas máis importantes.

Aínda leva cravada unha espiña...
Pero non só polo que pasou entón. Dentro de moitos anos haberá xente que poderá dicir que foi unha pena non lograr máis títulos, porque o equipo sempre estivo ás portas de conseguir grandes metas. Aquel penalti de Djukic, a semifinal de Champions contra o O Porto, algunha outra Copa que estivo a tiro... Creo que ao Deportivo sempre lle faltou un pelín para lograr máis títulos.

Que lle parece a traxectoria nesta tempada?
Sobre todo hai irregularidade. En Riazor antes gañábanse os partidos con certa facilidade, e onde se fallaba era fose. Agora é ao revés. Non se poden perder tantos puntos en casa.

Sempre dixeron que vostede prometía máis que Fran.
O que pasa é que como sempre fun o maior e fun o primeiro que subiu de categoría, a xente adoitaba dicir iso. O meu irmán sempre tivo máis cualidades, pero tardou en despegar como futbolista. Debido á súa forza e ao seu carácter, sempre lle custou moito máis adaptarse ao equipo, ao vestiario e á categoría. Pero, desde logo, a clase vese.

Lembra aquel golazo que lle fixo ao Levante a finais dos 80?
Foi un bonito gol. Creou que controlei o balón con varias partes do corpo, primeiro co peito, logo co xeonllo... Deime a volta e disparei.

Que fai agora José Ramón?
O vago (risas). O fútbol encántame e vexo moitos partidos. Saquei o carné de técnico nacional e espero adestrar, non sei a quen nin en que categoría, pero gustaríame seguir vinculado ao fútbol.

No Dépor?
Non penso nin no Dépor nin noutro equipo, pero se é no club, estaría encantado.