Alocución radiofónica de Pepe Domingo Castaño, como peche do programa `O Traveseiro', tras a final de Copa 2002. O programa emitiuse desde o Santiago Bernabéu.
Estou a acordarme agora daquela tarde tola de Entroido, cando Paco González viaxaba coa súa mocidade aos anos cincuenta para recuperar o que a historia chamou Maracanazo.
Seguramente, non se daban idénticas circunstancias, certo que eran outros tempos, o fútbol camiñaba por carreiros distintos aos de hoxe, pero esta noite o Depor loitaba contra demasiados xigantes, o centenario, a psicose madridista de vitoria, o abafo inevitable do triplete, o son dun lugar que non era o seu e, case con toda seguridade, a palabra de todos os que dicían saber disto. E mira por onde, un 6 de marzo do ano capicúa a vítima suposta levantouse dos prognósticos para repetir o mesmo trofeo no mismxo lugar, co frío que viña do norte ocupando o lugar que aquel día protagonizou o vendaval. Co Depor nunca sabes que che vas a atopar, se o equipo contaxiado do espírito galego proclive ao derrotismo, ou esoutro grupo de nomes e de homes seguros de que, se salgues a gañar, o fútbol sempre axúdache a acurtar as distancias anímicas e deportivas. Hoxe, emerxeu, cando máis o necesitaba, o espírito da vella señora e nin sequera ese triplete que viaxaba nun seguro millonario foi capaz de romper o soño deses miles de tolos marabillosos que pecharon os ollos, fixéronlle un caneo ao traballo e enlazaron A Coruña con Madrid por unha autoestrada azul e branca.
A tal hora, esa cidade que chamaban de cristal, na que din que ninguén é forasteiro, volve cantar outra vez ese Aúpa Depor triunfal ao que xa se está adoitando Lendoiro.
Pasaron todos por aquí, os vencedores e os vencidos, a cara e a cruz da festa. Irureta sacou da alma a súa lousa para explicar a que che obriga saber destas cousas. Del Bosque puxo esas palabras que pon as persoas curadas de todos os espantos. Foron pequenas imaxes faladas que farán grande a noite. A radio, desde moi cedo, puxo proa ao traveseiro, ese punto final no que desemboca o deporte cada noite. E unha vez aquí, nun recuncho do Bernabéu, xa sen luces, xa sen foguetes, xa sen prantos, xa sen risas, xa sen nervios, cerquita do Asador Donostiarra, que hoxe ten permiso de pasa a noite, só se me ocorre voar co folio á Coruña, achegarme á fonte de Catro Camiños e mollar nela este fervor galego que me sae do bolígrafo cando a miña terra é noticia.
A este paso, os de Operación Triunfo van ter que incluír no seu repertorio o que cantamos aquela noite de maio e que hoxe se vai de copas co Depor. En fin, amigo meu, que hoxe uns choran o centenario e outros bailan a muñeira.
Felipe Senén, publicado na Opinión da Coruña o 10 de marzo de 2002
Se me deran a escoller, eu non sei que escollería... a noite daquel día
Tocaría hoxe falar dese Deportivo Depurativo e do Centenariazo, que acuñará unha síndrome e será fito dun antes e un despois na historia do fútbol, punto de encontro de tantas filias e fobias. Pero confeso que son moi parcial non caso: recoñezo en Lendoiro ou mago deste sono que crea parroquia de ilusión, en tantas ocasións figura interesadamente distorsionada, sendo quen é capaz de ampliar polo mundo e coa mellor sona ou nome dá Coruña e a situación de Galiza non planisferio. 0 Depurativo e ou Apóstolo Santiago son tarxetas de visita para circular por onde se queira. Por iso e pola carga de futuro somella que alguén témelle a ou Presidente que sempre está disposto a sumar, a facer equipa, pero doutro xeito e coas regras de ouro ben marcadas: cualidade, constancia e paixón. Xenio en facer que ou tolerante e multiracial SuperDeporperdure máis alá dunha década, consolide seus alicerces de futuro e actúe como un depurativo que trastorna a equipas que son máis que un club ou mesmamente cabeceiras do estado e do mundo: ou realísimo Madrid, tremou como ou mesmísimo Sir Francis Drake ante vos coruñeses, tivo pánico escénico non seu propio territorio e vos que somellaban convidados de pedra fixeron que -trocando a orde dous tópicos- Madrid fora unha Coruña en grande. Noutrora falaremos neste Labirinto do que adiantamos hoxe, e será preferiblemente nos momentos menos eufóricos, cando caían vos lostregazos e soen vos tronos, cando cumpra a man apaixoada dous leais xiareiros.
O ensino principal do Depor
por Alfredo Relaño, publicado nas o 8 de marzo de 2002
Lendoiro pode respirar feliz. Este Dépor fai moito que deixou de ser un equipo revelación. Este Dépor xa é un grande. E ademais, agora é máis querido que nunca. Cando apareceu no primeiro plano, a súa imaxe viña lastrada por dúas razóns. Unha, que se pensaba que sería pouco máis que flor dun día; concedíaselle un gran mérito, pero non se confiaba en que durase. Outra, que estaba cheo de estranxeiros; participou ata o exceso da moda de fichaxes externas masivos que se desencadeou como consecuencia da soada Sentenza Bosman. Bo, pois xa non é así. Nin unha cousa nin outra. Non é flor dun día. Leva anos competindo entre os grandes, ten unha Liga e dúas Copas e o último foi irrepetible: tocarlle as barbas ao veneradísimo Madrid do Centenario na súa propia casa. Unha vitoria grande, labrada co mellor fútbol posible e celebrada con grandeza, sen desprezo nin burla, mesmo con certa compaixón polo vencido. E xa non é unha lexión estranxeira. Agora este equipo é un dos principais viveiros da selección española, cheo de xogadores internacionais ou que poden selo en breve. O mérito de Lendoiro é colosal. Converteu un equipo ascensor primeiro nun aspirante, logo nun campión. Cando viu que o cambio dos foráneos non era grato á xente, cambiou de rumbo. É curioso o caso deste home, un vocacional da dirección deportiva. Desde adolescente. Antes do Depor xa fixo un milagre co Liceo de hockey sobre patíns. Sabe algo que outros non saben. Sen dúbida porque se dedica a isto por pura vocación, nun mundo no que os seus colegas son xente con éxito noutros campos que proba sorte no fútbol.
