O día 17 de outubro, o Deportivo da Coruña logrou unha vitoria magnífica en Old Trafford enfrontándose cara a cara co Manchester United armado de xogadores de luxo. O maior motivo polo que o de Irureta superou ao conxunto inglés, tanto no aspecto ofensivo como defensivo, foi o gran equilibrio entre ataque e defensa. Foi un encontro no que se albiscou a esencia do fútbol cunha excelente e inmellorable táctica.
Quería entrevistar a Irureta, quen fixo realidade un ideal do fútbol. Oito días despois da súa fazaña, o técnico concedeume cita ao termo do adestramento da tarde. Un Javier Irureta, que se presentou ante nós cun aire peculiar de Woody Allen encarnando un profesor de educación física e levando un caderno groso debaixo do brazo, mostrouse moi disposto: ? A ver, sóame verche ultimamente nalgunha rolda de prensa. Imos ver. Foi no partido contra o Manchester en Old Trafford?.
-Entrevistador: Efectivamente. Como un seareiro do fútbol non me podía perder aquel encontro (coa vitoria do Dépor por dous goles a tres). Alégrame realmente velo. Ante todo, felicítolle por esta vitoria tan impresionante con remontada incluída e o seu pase á segunda fase da Champions.
-Javier Irureta: Tanto en casa como fóra, os partidos que xogamos contra o Manchester que xogamos rozamos a perfección. Fomos capaces de crear moitas ocasións de gol mesmo en Old Trafford, onde se consideraba difícil conseguir unha vitoria. O máis emocionante foi o encontro en Riazor no que logramos igualar e vencer ao Manchester nos últimos minutos. En cambio, xogamos mellor en Old Trafford, onde conseguimos manter o equilibrio do partido perfecto.
-E: Con respecto ao partido de Riazor, vostede non pensou que o seu equipo perdería vendo como ía o encontro?
-J.I.: Ao marcar o gol Scholes cando menos esperábase, si que pensei que ese día non nos sairían ben as cousas. Se embargo, pareceume que o Manchester atrasaba a súa posición un pouco na segunda parte, o cal me deu esperanzas de facer algo aínda. Por iso, saquei ao dianteiro Pandiani no segundo cambio. En canto saltou ao terreo, marcou un tanto, o cal levou ao rival a unha especie de estado de shock. A partir de aí, Naybet marcou o gol definitivo.
-E: Foi totalmente acertado este cambio, verdade?
-J.I.: Fixáchesche en todo eh?. O feito de poder manter un equilibrio de conxunto en todo o terreo despois do cambio, que é unha das nosas vantaxes, favoreceunos decisivamente. Esta tempada, dispomos de dous xogadores para cada posición. De feito, fixemos fichaxes desde ese punto de vista. Para complementar a Emerson, fichamos a Sergio do Espanyol e co fin de reforzar a posición de Donato, contratamos a Djorovic do Celta, para a de Fran fixémonos co servizo de Amavisca do Racing e para a de Manuel Pablo, de Héctor do Sevilla. Desta forma, puidemos reunir a unha serie de xogadores bos, aínda que non son de renome. Os xogadores queren saír en todos os partidos. Xa que eu tamén era futbolista profesional antes, enténdolles perfectamente. Con todo, sendo realista é moi difícil, posto que hai demasiados partidos. Cando se celebran partidos a un ritmo dun partido cada tres días, resulta que sempre temos a algúns xogadores cos que non podemos contar por lesión ou sanción. En tal situación, se queremos desenvolver un partido estable mantendo certo nivel de equilibrio en conxunto e regularidade, resulta imprescindible dispor de dous xogadores para cada posición. O meu deber é ir empregándolles en función de cada circunstancia a base de rotacións.
-E: Esta tempada o Manchester United cambiou de sistema ao dunha só punta, verdade?
-J.I.: Si, é moi parecido ao noso. O seu fútbol está a experimentar unha evolución cara a un desenvolvemento máis vertical con xogadas construídas con orde desde atrás. Beckham e Giggs atacan desde ambas as bandas. É dicir, poden desbordar ben polo centro, dereita ou esquerda. Encima atópase Van Nistelrooy como alicerce do equipo en punta. Viches o terceiro tanto seu no partido contra Olympiakos? Giggs recolleu un pase diagonal longo de Verón para atrasar a Van Nistelrooy, quen disparou á rede. Esa é a táctica de ataque que nos gustaría conseguir a nós tamén.
-E: Na pasada tempada e na anterior, a Valencia disputou a final dous anos consecutivos. Que lle pareceu ver a un equipo modesto, dun nivel similar ao seu subir ao escenario de gala?
-J.I.: Non me deu envexa, xa que ao final perdeu o partido. Ademais de penalti. Deume ata pena que lle arrebatasen o triunfo desta maneira. Foi coma se quitásenlle un caramelo colgado para que o collese. Con todo, é verdade que o feito de que un equipo como a Valencia puidese chegar ata aí anímanos moito.
-E: Foi unha mágoa que o Dépor non puidese derrotar ao Leeds en cuartos de final (tempada 2000-01). O seu equipo tiña máis posibilidades de gañar. Se gañase naquel partido, disputaría contra a Valencia a semifinal. Por tanto, non sería nada estraño que o Dépor alcanzase a final.
-J.I.: Se mo dis así, está a empezar a darme a sensación de que realmente poderemos conseguilo esta tempada (risa). É certo que o pensei se lográsemos a vitoria naquela ocasión. É que non puidemos dispor de dúas xogadores claves como Donato e Mauro Silva por estar lesionados, o cal nos fixo bastante dano. Na liga de Campións, se o equipo non está en boas condicións unha noite, xa é suficiente para quedar eliminado. Aí está a complexidade para gañar ese campionato.
-E: Por certo, cambiando de tema, hei oido que o seu fillo tambien entende moito de fútbol, ata o punto que lle dá consellos...
-J.I.: O meu fillo vive xunto coa miña familia en Bilbao. Gústalle moito o fútbol e está moi decatado. El tamén me conta cousas e eu tamén lle falo de fútbol. O que pasa é que aínda non entende nada (risa). Se quere entendelo suficientemente ben como para darme consellos, debería ir primeiro a unha escola de técnicos de fútbol. Ademais eu estou a estudar moito. (ensíname o seu caderno groso ojeándolo). Aquí atópanse todos os meus segredos. Son as cousas que anotei durante os partidos. Aquí teño apuntadas todas as instrucións que dei aos xogadores. Son as miñas notas de reflexión que adoito escribir despois de cada partido analizándoo. É un documento valioso, verdade? O meu fillo non o fixo por min, nin nada eh?. Fíxeno eu todo.
-E: Agora vive só na Coruña, verdade?
-J.I.: Si. Vivo nun hotel. Entre ir á Coruña comigo e quedar cos mozos (aparte ten dúas fillas de 25 e 27 anos), a miña muller non dubidou en elixilos a eles e deixarme só. As miñas dúas fillas xa están a traballar e case non veñen. A miña muller tampouco me fai caso. As mulleres son así (risas). Son gajes do oficio do técnico dun club. Aínda que teñamos un contrato dun ano, hai veces en que nos destitúen en dous meses. De feito, durante a primeira fase da liga, xa botaron a catro adestradores á rúa. Por iso non podemos levar á familia a rastro a cada sitio onde imos. Non quero sacrificar á miña familia polo fútbol. Falando da vida de adestradores, decateime de que o Yokohama Mariños trata moi ben aos técnicos. Contoumo un amigo meu. (seguramente estará a falar do Sr. Azkargorta, ex técnico do devandito club). Non esquezades escribir que estou interesado en traballar aí, vale (risa).
-E: Pero, esta tempada está a piques de descender a Segunda División. Que lle parece a selección xaponesa? Xa estaba a terminar a entrevista con este tema, entón foi cando o Sr. Irureta ofreceunos a levarnos ao hotel cunha amabilidade que non esperabamos dun técnico como el.
Sr. Irureta, gustaríanos coñecer ao seu fillo.
-J.I: Bo. Non creo que che poida contar nada interesante para ti. Pero bo. Se queres, chámalle a este número de teléfono para quedar con el.
-E: O motivo polo que tiña tanto empeño en coñecerlle era que un xornalista coruñés co que comemos xuntos facía uns días contárame o seguinte sobre el: ?Irureta ten un fillo de 19 anos que é incrible. Ten fama de posuír un coñecemento aínda maior que o do seu pai sobre fútbol. Ata se di que lle aconsella sobre as tácticas de fútbol?.
A isto debo engadir que despois este xornalista recoñeceu con sinceridade que sente enorme respecto e admiración cara ao Sr. Irureta.
Catro días despois desprazámonos a Bilbao. A casa do técnico deportivista sitúase nun marco incomparable, a 30 segundos da praia no pobo de Getxo. Posto que chegamos un pouco antes da hora acordada, aproveitámolo para saborear a agradable brisa do mar respirándoo ata a saciedade. Ao tocar o timbre da casa xa renovados por completo grazas á brisa do mar, recibiunos a súa muller, que era evidentemente maior que eu, pero sen dúbida, moi guapa. Cando me saudou cun bico en cada lado da fazula, acariñoume o nariz a fragrancia fina do seu perfume. Javier, que xa estaba ao seu lado era moito máis alto que o seu pai e extraordinariamente guapo.
Sentámonos nun sofá do salón no que se reflectía o bo gusto da dona, e empecei preguntándolle sobre o seu grao de interese sobre o fútbol.
J.I. Júnior: Non só gústame o fútbol senón o deporte en xeral. Sobre todo, fascínanme o baloncesto e o ciclismo. Entre todo o interese que teño no deporte, digamos, o do fútbol ocupa máis dun 50% e menos dun 100% máis ou menos. Agora estou impaciente por ver a NBA que comeza pasadomañá.
E: De que equipo de fútbol es?
-JI Júnior: Son do Dépor, como se pode imaxinar. Desde pequeno, sen darme conta, terminei sendo un fan do equipo do que o meu pai é adestrador. Hai 10 anos o Dépor estivo en Segunda División. Con todo, dous anos despois de que o meu pai empezase a dirixir o equipo, xa gañou a liga, e esta tempada derrotou ao Manchester United. En fin, converteuse nun equipo que pode aspirar a títulos importantes en pouco tiempl. Esa evolución é o que me atrae especialmente do Dépor.
-E: Onde viches o partido da Champions League contra o Manchester?
-J.I. Júnior: Aquí nesta tele, xa que pensaba que seguramente perdería o Dépor. No momento no que terminou o choque, arrepentinme moitísimo de non haber ido a Old Trafford, claro. Aínda que vira ata entón moitos partidos da Copa de Europa, o encontro do día 17 de outubro en Old Trafford foi o mellor de todos.
-E: En canto ao aspecto técnico, que é o que máis che gusta do Dépor?
-JI. Júnior: Ten moi ben equilibradas a capacidade ofensiva e a defensiva. Non só marcan goles senón tamén encaixan poucos. Se chego a ser adestrador algún día, gustaríame crear un equipo como o Dépor. O ataque hai que empezalo desde atrás, por iso débese configurar o equipo de atrás cara adiante. Por tanto, a función de cada xogador non se debe limitar só á defensa ou ao ataque. Aínda que para que isto funcione, requírese que os xogadores sexan capaces de cubrir ben a súa posición do mesmo xeito que outras. Neste sentido, o Dépor atópase actualmente en condicións fabulosas. Ademais os xogadores que destacan como Tristán, Valerón, Djalminha, Víctor tenos ben distribuídos no conxunto do terreo, o cal é outro punto máis a favor do Dépor. En cambio, por exemplo, un equipo como o Real Madrid, a pesar de que anotan moito, tambien encaixan bastantes goles. A min non me trae demasiado ese tipo de equipo. No entanto, creo que o Madrid só está aletargado agora mesmo. Así que cando esperte, posiblemente teremos que pornos a tremer todos.
-E: Que opinas do Barcelona? O teu pai valoraba moito o fútbol de Cruyff
-J.I. Júnior: Na época na que xogaba Stoichkov no Barça, efectivamente funcionaba como unha maquinaria precisa, aínda que aínda segue sendo forte. Ten a Rivaldo, Kluivert e a Saviola. Luís Enrique, que se atopa lesionado actualmente, tamén é un xogador. Digamos que o único equipo na liga española que pode igualar ao Real Madrid sen dúbida é o Barça.
-E: Entón, que pasa co Dépor?
-J.I. Júnior: Como seguir seu, gustaríame dicir que é superior aos dous equipos. Con todo, xulgándoo obxectivamente, situaríao no terceiro ou cuarto lugar na liga.
-E: En que che fixas especialmente, á hora de ver un partido?
-J.I. Júnior: Nos detalles. Por exemplo, como teñen trazada a liña de defensa?, como se vai desenvolvendo esa liña en torno ao movemento do balón?, en que momento soben polas dúas bandas?, ou como toman os xogadores as posicións nun ataque? Cousas así. Tamén me fixo en que momento e situación o adestrador cambia de xogadores.
-E: Algunha vez o seu pai seguiu un consello seu?
-J.I. Júnior: Oxalá que si. De todos os xeitos dígolle por teléfono, todo o que se me ocorre ou o que puidese notar. É tan cabezota que case nunca cede, pero si parece que o ten en conta.
-E: O caderno de Irureta contén moitísima información e de gran utilidade.
-J.I. Júnior: O meu pai ten o costume de apuntar absolutamente todo o que lle vén á cabeza. As follas están repletas de letras desde arriba ata abaixo. Ten anotados ata os últimos detalles, o cal xa me parece demasiado. Sobre todo, o apartado onde escribe puntos para reflexionar tras un partido adoita ocupar máis espazo (risa)
-E: O teu soño no futuro é, como é lóxico, traballar como adestrador?
-J.I. Júnior: Si, é un dos meus soños.
-E: Estou convencido de que se Irureta júnior chegase a ser técnico dun equipo algún día, será bo adestrador. O certo é que falando con el percibía a mesma naturalidade con que o seu pai afronta cousas de moita transcendencia como adestrador. De tal pau, tal acha. Canto máis trataba con el, máis claramente confirmaba a miña idea. Non mostrou ningún indicio polo que se envanezca de ter un pai que é un gran adestrador.
Á parte do teu pai, que outro técnico che gusta?
-J.I. Júnior: A ver, como grandes adestradores podería a Héctor Cúper, Zaccheroni, Van Gaal e Capello... Con todo, a min, sobre todo, gústanme os técnicos aos que se lles dea ben confeccionar ataques utilizando ben as dúas bandas como o meu pai. Ah, falando dos ataques pola banda, o meu pai díxome que vostede sabe moito desa clase de ofensiva, señor Sugiyama.
-E: É que o teu pai me deu clases sobre este tema. Ao principio, íame a conceder só 5 minutos, con todo, Irureta entusiasmouse cada vez máis a medida que me explicaba sobre as súas tácticas. Fíxome abrir o meu caderno e encheumo de esquemas e debuxos coas súas teorías de tácticas. Como pode ser tan boa persoa sendo o teu pai o que é?
-J.I. Júnior: Eu tamén penso que o meu pai é boa persoa. É precisamente o que máis me gusta del, posto que me parece que é algo que ten moito mérito. Mentres que algúns adestradores son un pouco engreídos e tenden a gardar as distancias coa xente, nós somos de clase popular, co cal non hai ningún motivo para facernos os importantes. Por tanto, paréceme ben que o meu pai siga así. É a clase de persoa que sempre tenta axudar aos demais, ao ver que se atopan con algún problema. Aínda que só dispoña de 5 minutos, se pensa que pode ofrecerlles algo en tres minutos máis, non dubida en dedicar o seu tempo a esas persoas. Eu creo que é bastante bo tipo. Gústame Zidane polo mesmo motivo. A pesar de ser unha estrela de tal calibre, non parece nada fachendoso e trata á afección con moita amabilidade. Eu penso que os xogadores deben tratar ben aos seus seguidores e estar agradecidos co seu apoio, xa que para eles, os seus seguidores son auténticos tesouros.
-E: Será difícil manter a súa forma de ser se lle contratan nun equipo grande como o Barça ou o Madrid. Tal e como van as cousas, hai bastantes posibilidades de que lle reclamen grandes clubs.
-J.I.: Entón, irá ao Yokohama Mariños (risa). Diso tamén me contou algo o meu pai. Bromas aparte, aínda que vaia a Milán, que tampouco está moi lonxe de aquí, estou seguro de que llas arranxará entendéndose coa xente de aí, aínda que non falei ben o idioma. Así que se recibise unha oferta, iría sen rechistar.
