Aclamación Migués, en Torre de Artabria: co Dépor en Segunda, non saïamos nin na foto

A continuación reproducimos integramente o artigo de Torre de Artabria:

"Na nosa cidade hai tempo que sufrimos amnesia colectiva. A historia pasada, e o que é peor, a recente; situounos nun estadio de desmemoramiento "grupal" no que, ao cabo, a nosa identidade sucumbiu. Polo que parece, poucas cousas da súa propia cidade son un motivo de orgullo para os coruñeses máis novos e, permítanme ejemplificar esta tendencia na filla do gran magnate local, quen a pouco de casar ha huído de Marineda para avecindarse en Barcelona. Non deixo de pensar se, finalmente, acabará falando catalán, porque, a diferenza do que sucede por aquí, por alá algúns sempre serán forasteiros.

O caso é que desde o mundial de fútbol a imaxe da Coruña está en decadencia, e o que non o vexa é porque non quere ou porque está cego. E non é tanto unha crise de masa crítica, senón de autoestima e "comunicación", porque a verdade é que o centro urbano da nosa cidade rolda os 310.000 habitantes, e coa súa área metropolitana forma unha densa comarca de case medio millón. O certo é que, para desgraza de moitos, Inditex naceu e segue aquí; e a palmaria realidade é que o peso da economía coruñesa no conxunto de Galicia non parou de crecer. Definitivamente non; o problema non foi tanto a falta de crecemento, senón a proxección exterior, sendo de novo Inditex o caso paradigmático: non son poucos aqueles que non a identifican con Coruña na propia España, e son todos fóra das nosas fronteiras.

E sucede que a xente pode non ser coñecedora das grandes cifras nin da verdadeira poboación da súa cidade (insisto, case 310.000 en centro urbano), pero si do seu talante e estado de ánimo. A xente sabe que a proxección exterior da Coruña, a diferenza doutras cidades similares ou moito máis pequenas, está acorde co seu peso demográfico no conxunto do estado; e se a comarca da capital ártabra supón un 1% do total de poboación nacional, a sensación de que o noso nivel de impregnación mediático é igual de pequeno ou aínda inferior, está máis estendida do que parece. Poida que non se exprese en feitos sonoros ou que non se verbalice sequera, pero no subconsciente colectivo da nosa xeración máis nova pesa como unha laxa o anonimato da nosa cidade, do que nin sequera a torre, ensombrecida polo despotismo ilustrado da resina xacobea, pódenos sacar.

Pero A Coruña rebelouse contra ese silencio; e fíxoo arroupando sen condicións ao único activo que pode colocala no mapa: O Real Club Deportivo. Non foi nin a gallardía do adestrador, nin os goles, nin o "derbi", nin os prezos dos abonos, nin a lealdade que -todo hai que dicilo- profésaselle á augusta figura de Lendoiro. Foi, máis que todo iso, precisamente o que ninguén se atreve a dicir na cidade dos caladiños: a atafegante sensación de que co "Dépor" en segunda non saïamos nin na foto; a certeza de que a urbe quedaría sepulta mediáticamente; o temor ao insoportable anonimato colectivo dunhas xentes cuxa cidade poucos acertan a situar no mapa, e que saben que -por triste que resulte- ter ou non ter ao Dépor en primeira é, nin máis nin menos, que saír ou non saír no telexornal".