RCDeportivo RCDeportivo RCDeportivo
Skip to main content

Carta aberta a Lotina

A continuación, e por expreso desexo de Miguel Ángel Lotina, publicamos a carta que recibió antes do partido ante o Espanyol en Riazor en man de Paula Sardiña, unha moza deportivista. "Ímola a facer pública aínda qu

"Ola Loti:
 
O meu nome é Paula, teño 21 anos, pero como boa galega direiche que vou para 22.
 
Son unha gran afeccionada ao fútbol, segundo o meu pai e amigos unha enferma deste deporte, pero sobre todas as cousas son deportivista ata a medula. Para min o Dépor o é todo, é un sentimento, é paixón, todo.
 
Xamais se me pasou pola cabeza facer algo como ésto (escribirche a ti, ao adestrador do Dépor) pero a situación actual levoume a facelo. Con esta carta quero expresar o que sinto e o que seguramente sente o 99% dos afeccionados deste Club ao velo nesta situación.
 
Conflúen nos meus moitos sentimentos atopados. Por unha banda sinto rabia por ver ao meu equipo no penúltimo posto da clasificación e ao mesmo tempo confianza en que podamos reverter esta situación. Ao mesmo tempo, teño que admitir que teño medo. Máis que ao descenso en si, é medo a que se chega a suceder, non sexamos capaces de volver (tema económico, institucional...) Eu sempre seguirei ao equipo, seguirei deixándome a garganta en Maratón Inferior, ese fondo onde todo vívese con máis paixón. Seguirei sendo socia ata que me morra se as circunstancias da vida permítenmo pero é indubidable que todo o mundo prefire ver ao seu equipo en Primeira División. E digo que sempre seguirei ao equipo porque eu, aínda que son bastante novo, vin nacer ao Superdépor, chorei toda unha semana despois de que Djukic fallase 'aquel' penalti, vivín no Santiago Bernabéu parte da vinganza contra a Valencia na final de Copa xa que o diluvio universal impediume volver para ver a FRAN levantar o noso primeiro título.
 
Vinlle gañar 4-0 ao Milan, bailar ao Madrid, Barça, Celta. Fomos o primeiro equipo español en gañar en Alemaña ao Bayern, gañamos en Wembley, Old Trafford... Vin 1 Liga, 2 Copas do Rei, Supercopas... Pero a pesar do bo, o sentimento experimentado cando en semis, contra o O Porto elimináronnos en Riazor fai que o amor a esta camiseta quédeseche gravado no corazón.
 
É por iso que un Dépor-Espanyol. tamén me fai contar as horas que faltan para que chegue, escoitar todos os programas locais de radio, ler os xornais e que os días antes de que chegue o domingo, cando toca xogar en casa, o tempo pase moi lento. A noite anterior ségueseme revolvendo o estómago e cando entro en Riazor e véxovos quentar, son feliz.
 
Estou a soltar todo este rolo, que nin sequera se se ten sentido para lembrarvos que detrás das empresas do fútbol moderno hai mínimo 12.000 corazóns fieis lle que queren sentirse orgullosos dos seus xogadores e do seu Club. Dános igual que veñan os nosos veciños culés/merengues, mesmo vigueses, a lembrarnos nosa crúa realidade porque somos o Dépor e pobres, eles non teñen esa sorte (por certo, o único derbi que poderá haber será un Celta-Fabril).
 
Non vos rendades, dádeo todo, nós acompañarémosvos ata o final, e se este non é o desexado seguirémosvos aí tamén. Non vos veñades abaixo nunca, e este domingo en Riazor xogade cómodos e sen medo ao que poida pasar, porque estades en casa. Este ano haberá que loitar, e moito, pero loitaremos xuntos. Por iso espero que non che vaias, que non se tome o camiño máis fácil porque non creo que sexa a solución. Eu creo en ti. Sei que ésto ídelo a sacar adiante, que non imos baixar, haberá Dépor en Primeira para longo. Tamén espero que deixes de tomar pastillas para poder durmir, pero non pola túa saúde (que tamén), senón porque iso quererá dicir que todo vai ben.
 
Para que te fagas unha idea do que significa o  Dépor para min direiche que o ano pasado operáronme do nocello e eu seguín aí, escayoladísima e con muletas no medio dos Blues. Cando o Dépor coincide cos meus partidos de fútbol sala o meu adestrador sabe que, ou xogamos antes ou eu non vou. E o exemplo máis próximo foi ao final de partido contra Osasuna en casa tras o 0-0. Aí seguiamos cantando e aplaudindo e os xogadores responderon cun bo xesto achegándose a saudar. Iso provocou que caesen dous bos lagrimones.
 
Resumindo, isto vén porque penso que, se os xogadores sentisen a metade do que nós sufrimos nestes momentos, a situación arranxaríase pronto. Necesitamos que agora máis que nunca (Dépor Campión) todo o persoal, corpo técnico, médicos, utilleros... representédesnos, non só á cidade da Coruña, ao Club, senón a cada un deses corazóns e sentimentos atopados dos que antes che falaba.
 
Grazas por investir o teu tempo lendo esta carta. Moitos ánimos e vémonos o domingo.
 
Un abrazo
 
FORZA DÉPOR
 
Paula"