Galego: Houbo partidos que foron un auténtico calvario
En lugar do partido de adestramento, os branquiazuis disputaron en Riazor uns encontros preparados por Héctor Rial a modo de pequeno campionato entre equipos do primeiro persoal. Este curioso campionato serviu de preparación aos xogadores para o compromis
Galego case a punto
ESTOU a DESEXAR SAÍR
Un dos futbolistas máis cualificados do Deportivo, na tempada anterior, foi o defensa Galego. Pero debido a unha lesión que viña arrastrando e da que se decidiu a operar ao terminar dita tempada, ata o momento non volveu a ser aliñado.
-Empecemos pola súa ficha. Como se chama?
-Manuel Galego Trapero. Nacín en Madrid e teño 23 anos. Mido 1,86 e peso 78 quilos.
-En que posto atópase máis a gusto?
-Creo ser un home de peche, pero gústame ir adiante para empuxar ao equipo cando é necesario. Mesmo teño marcado algún gol.
-Cantos partidos xogou a tempada pasada?
-Creo que foron trinta.
-É un home duro?
-Son un xogador de futbol que ocupa a demarcación que lle encomendou o adestrador. Vou ao balón para cumprir a misión encomendada. Nunca vexo no contrario máis que outro xogador que tenta realizar precisamente todo o contrario do que eu teño que facer. A loita, pola miña banda, exponse en termos absolutamente deportivos.
-Pero hai contrarios que se queixan.
-Eu tamén me queixo. A proba está en que tiven que pasar polo quirófano.
-Cando se lesionou?
-En Vitoria; faltaban catro meses para o final da liga.
-Pero vostede seguiu xogando...
-A forza de moito entusiasmo e esquecendo a dor e mesmo calquera posible complicación. Partiu que foron un auténtico calvario.
-Quedará algunha secuela desta lesión?
-Ningunha. Mentalmente xa a teño esquecida.
-Vostede como se atopa?
-Moi ben.
