O partido xogouse con forza e tesón aínda que cos lóxicos nervios entre dous equipos perigosos que se respectaban e vixiábanse de preto, marcándose por pares para evitar desgustos.
Cada equipo levou a iniciativa en cada tempo. No primeiro o Palencia, que sen descoidar a marcaxe estreita aos dous homes en punta, Piño, Castro e Rabadeira vixiados polo catro homes lanzouse unha rápida e constante ofensiva case sempre levada polo veterano Gento que fixo un excelente partido meténdose polo centro, creando ataques perigosos e dando balóns propicios aos seus compañeiros para forzar a recia defensa coruñesa, como o pase tras unha xogada formidable a Núñez que valeu o gol inaugural.
Nesta primeira parte o Coruña pretendeu manter o 0-0 e máis se dedicou a destruír que a construír xogo, pecando de pouca decisión e ata xogando a perder minutos. Isto foi o que máis lle prexudicou xa que desaproveitou todo o primeiro tempo e cando quixo reaccionar tiña dous a cero en contra, que practicamente foi imposible igualar. Nesta primeira parte os locais desaproveitaron outras boas ocasións de gol.
O Segundo tempo foi de clara cor branquiazul. Os coruñeses de saída lanzáronse abertamente ao ataque ante un Palencia que procuraba manter a vantaxe lograda e facía o que os coruñeses fixeran no primeiro tempo. Así chegaron máis tarde os abafos ante a porta de Marcos, que fixo meritorias paradas, a tiros envelenados de Muñoz, Castro e Rabadeira...
