O club coruñés revestiuse dunha aureola fatalista naqueles anos, tras varios intentos de ascenso á máxima categoría frustrados in extremis do modo máis cruel (case sempre en Riazor). Ata o máis ambicioso dos afeccionados branquiazuis asinaba entón o retorno á elite nacional para loitar na zona baixa da táboa coa ilusión de atrasar o máximo posible o momento de desempeñar o papel de equipo ascensor que a historia lle asignou.
Pero a prodixiosa década do noventa superou calquera expectativa. A esperada loita pola permanencia transformouse no primeiro título de Copa, dúas Supercopas de España, unha presenza en semifinais da Recopa, ademais de dous segundos postos e dous terceiros na liga. E esta incrible traxectoria culminou o ano pasado co seu triunfo no que actualmente está considerado como o campionato nacional máis importante do mundo.
O deportivismo está a vivir como algo cotián un feito absolutamente extraordinario: relacionarse tempada tras tempada cos xigantes Real Madrid e Barcelona. É certo que os bos resultados permitiron ao club coruñés asinar zumentos contratos televisivos e doutra índole que propician incrementos paulatinos nos seus ingresos anuais. Pero aínda así, o título de Liga chegou só cun terzo do orzamento dos dous colosos nacionais. A xestión non puido ser mellor. Leste mesmo ano, Betis e Atlético de Madrid descenderon con orzamentos superiores ao da entidade herculina.
O Deportivo non pode reforzarse coas estrelas máis rutilantes do panorama futbolístico. O prezo destes traspasos e o das fichas dos xogadores está só ao alcance de clubs con Barcelona, Real Madrid, ademais dalgúns ingleses e italianos especialmente. A entidade coruñesa tenta compensar esta constante desvantaxe adquirindo xogadores que apuntan pero aínda non están consagrados, e por tanto o seu custo é asumible, coa esperanza de que se fagan grandes vestidos de branquiazul. Tamén optou por contratar un alto número de futbolistas dun nivel medio para dispor da suficiente profundidade de banco que permita facer cambios sen que se resintan demasiado das prestacións do equipo.
Pero para que esta obrigada estratexia funcione, é imprescindible acertar case sempre coas fichaxes. Pola contra, non é posible manterse tan arriba. Por iso resulta ata gracioso escoitar con tanta frecuencia que o Deportivo dispón de tantas figuras como o Barcelona e Real Madrid. Se en verdade os futbolistas branquiazuis son tan fantásticos, onde estaban os grandes para non facerse cos seus servizos a un prezo moito máis baixo que o da maioría das súas adquisicións?
Manuel Pablo era un descoñecido cando chegou desde unha Ou.D. As Palmas en Segunda División. Emerson non triunfou na categoría de prata co Tenerife. Donato, hoxe ao bordo da corentena, foi fichado fai oito anos porque xa non valía para o Atlético, do mesmo xeito que, no seu día, Romeu para a Valencia. Fran iniciou o seu declive. Víctor é un descarte do equipo branco e xogaba no Racing de Santander. Makaay incorporouse procedente dun C.D. Tenerife co que descendera a Segunda e só é internacional con asiduidade desde que viches de branquiazul, e aínda así non é titular na selección holandesa. Tristán aínda non se ha enfundado a camiseta do equipo nacional e Pandiani estreouse con Uruguai hai unhas semanas. Mesmo Djalminha, a suposta perla, leva anos sen actuar coa canarinha. Ata Mauro Silva era un jovencito case descoñecido en España cando se incorporou en 1992. En fronte están Hierro, Raúl, Figo, Roberto Carlos, Frank de Boer, Kluivert, Guardiola, Overmars, Luís Enrique, Rivaldo...
E falando de Rivaldo, non está de máis lembrar que se incorporou ao club coruñés a mesma tempada en que outro brasileiro, Giovanni, fichou polo Barça, ambos polo mesmo prezo e sen ser entón grandes figuras. Se constatamos que foi deles, vese quen acertou. Pero o club catalán puido reparar o seu erro con só ir de pesca a Riazor e rascarse un pouco máis o peto. Para o Deportivo, fallar nunha operación de tanta envergadura para a súa moito máis modesta tesouraría fose catastrófico.
O Deportivo participou esta tempada por primeira vez na Copa de Europa e tamén fixo historia ao converterse no primeiro debutante que alcanza os cuartos de final co actual formato de competición. Nun torneo onde pesa tanto o palmarés, o novato conxunto coruñés foi capaz de apartar do seu camiño a Juventus, Milan, Hamburgo e Paris Saint Germain. É certo que deu a sensación de poder chegar máis lonxe, pero pagou un mal día nun campionato que non perdoa erros. En todo caso, despídese con só tres derrotas en catorce partidos, as mesmas encaixadas ata o momento polo actual campión, o Real Madrid, no mesmo número de encontros.
O Deportivo constitúe un caso practicamente inédito nos últimos tempos. Un equipo que levaba case 20 anos lonxe da máxima categoría e que representa a unha cidade que non alcanza os 300.000 habitantes viuse case de súpeto na loita por obxectivos que nunca chegaron a imaxinarse os seus máis fieis lle seguidores, por certo moi escasos durante o período máis escuro. Pero o que máis chama a atención e o que quizá ten maior valor é manterse arriba durante practicamente unha década de forma case ininterrompida.
Adoitados ver nas últimas tempadas ao Deportivo entre os grandes, é fácil esquecerse de que estamos ante un caso excepcional. Que nos parecería ver case de golpe ao Salamanca ou ao Oviedo, por exemplo, cun status como o que agora goza o club coruñés, e mantelo durante anos? O Arabés, co seu extraordinario éxito na Copa da UEFA, está no camiño. Pero aínda precisa escalar algúns banzos na liga e prolongar a situación varias tempadas. Para o fútbol español sería en grao sumo saudable, porque desde 1984 só o Atlético de Madrid e Deportivo, nunha ocasión cada un, interromperon a monótona alternancia de triunfos madridistas ou azulgranas no campionato nacional.
Ben farán as novas xeracións de deportivistas, os que só viviron os tempos felices do club, en gozar cada minuto deste milagre deportivo e gardar as imaxes no recordo para cando se afronten peores días, que tarde ou cedo chegarán. E, sobre todo, non hai nada mellor que ter sempre presente o fácil que resulta incorrer no erro dalgúns novos ricos, que enseguida esquecen a súa procedencia.
