RCDeportivo RCDeportivo RCDeportivo
Skip to main content

Xullo César Igrexas,en Marca: Volve pronto, Súper

A continuación reproducimos o artícu de Xullo César Igrexas na contraportada de Marca o pasado martes 24 de maio: "Todos os danos do deporte, o noso último xoguete, provocan un vacíou que se crava na barriga como

Para moitos afeccionados, o Deportivo representou o bo gusto. Baixo a inspiración do Presidente Lendoiro, un navegante moi galego cuxas preferencias non reparaban en estilos nin fronteiras, buscaba indistintamente as súas estrelas azuis en caladoiros españois ou brasileiros. Cada nova tempada adoitaba sorprendernos con dúas boas noticias: un fútbol imaxinativo e unha nómina de xogadores que, aínda que estaban unidos polo coñecemento do oficio, eran exemplares únicos.

Ese tacto para distinguir aos futbolistas especiais permitiulle descubrir figuras de distinto cuño que sabían interpretar o xogo segundo todas as cores e matices da escala. Con Bebeto, o brillo eléctrico, incorporara o instinto goleador na súa versión máis depurada. Non era propiamente un atleta; pola súa musculatura lixeira parecía máis un papamoscas que unha aguia, pero coa súa axilidade de pajarito e as súas botas afiadas cazaba os balóns ao voo. os seus goles demostraron a supremacía moral do enxeño: sobre a forza do peso, a forza da inspiración. En cambio, potente como un dique, Mauro Silva, o brillo metálico, foi un aliviadoiro a cuxo ao redor viraba o fútbol do equipo nunha espiral continua. A xulgar polo seu sentido da orientación, tiña un compás na cabeza; a xulgar pola súa facilidade para defender a pelota, tiña un traseiro de formigón. Con Bebeto e Mauro, a sutileza e a potencia, reconciliábanse dúas maneiras antagónicas, e con todo complementarias, de gañar os partidos.

Pero, entre un e outro, o Deportivo reuniu todas as variedades posibles de crack. Alternativamente gozamos de Djalminha, un demo que converteu a diablura nunha arte maior; de Fran, un zurdo que regateaba con todos os pasos da muiñeira; de Donato, o home que nos fixo entender o fútbol como forma de camaradería, ou de Valerón, o home que nos axudou a atopar unha conexión entre a sabedoría e a paciencia.

Só perdeu polo camiño a Rivaldo, un dianteiro tropical que levaba o gol nos ollos. O Club soubo fichalo por anticipación, como os bos marcadores gañan a pelota. Despois lanzouno á fama, e só renunciou a el cando o Barcelona pagou a súa cláusula de rescisión, 4.100 millóns de pesetas, no último minuto do último día regulamentario. Lendoiro retirou das oficinas da Federación o cheque preceptivo, foi ao banco, pediu ver ao responsable da sucursal, e deixoullo caer sobre a mesa. Naturalmente, aquel home púxose pálido.

-Non pensarás cobralo en efectivo, ¿verdade?

Dous anos máis tarde, en 1999, Rivaldo gañaría o Balón de Ouro, pero a metamorfose do Dépor en Super Dépor non se detería.

Durante moito tempo ofreceunos o ouro do fútbol: xogo en lingotes ou en moedas, xogo de lei.

O destino deixoulle a deber o cambio".