Miku foi o protagonista esta mañá na sala de prensa de Abegondo, na súa primeira comparecencia esta temporada ante os medios de comunicación.
O dianteiro deportivista confesa sentirse “anímica e fisicamente moi ben. Un ano con pretemporada nótase e o ano pasado, como todos saben, con dez meses sen practicamente xogar ao fútbol, vir e tentar competir e axudar foi negativo porque sufrín lesións. Este ano, desde o día un cos meus compañeiros púxenme a ton e estou a axudar no que no corpo técnico pídeme para poder sumar á causa”.
Extrae unha valoración do que vai de temporada “positiva. Cando ves os partidos e ves seis puntos no teu marcador, fixeches seis goles, ningún xogador repetiu gol, portería a cero... Non debemos mirar ao futuro, pero gozar o presente. Polo menos nestes dous partidos cumprimos co que se require e agora a pensar no partido de Calahorra”.
Sobre a presión, apunta o ariete branquiazul que “este ano sinto que hai igual. Nos clubs grandes ou importantes convives coa presión a diario. Iso é algo que o xogador ten que interiorizar e saber manexar. Se cadra o ano pasado, por ser o seguinte do descenso, había como unha obrigación extra. Pero este, a pesar do recorte orzamentario que houbo e dos axustes, a misión do club e a esixencia, tanto interna como externa, sinto que é a mesma. Nese sentido, o grupo sabe o que o que lle van a esixir, é consciente do que ten que facer; pero está moi enfocado, moi tranquilo”.
De feito, subliña que “o máis importante sempre é vivir na realidade. E a realidade é a historia que ten ás súas costas, con #ANOSAFORZA, co que representa non só en Galicia, porque pódoche dicir que no meu país (Venezuela) hai moitísima xente pendente do Deportivo. E cónstame. É un club que nos guste ou non nesta categoría, é favorito. Aínda que houbese un gran recorte a nivel económico, iso non leva que o Club teña a mesma ambición e a mesma obrigación”.
Co novo formato, liga todos contra todos, advirte que “a competición vai ser moi longa a diferenza do ano pasado; e vai haber momentos de todo tipo”.
A nivel persoal, lembra que "estou aquí moi ben, a miña familia atópase fenomenal. Xa o ano pasado, cando asinei tamén o comentei. Fixemos un esforzo porque tiñamos unha proposta de máis diñeiro doutro sitio. Pero teño as miñas pretensións persoais e familiares que son moi arraigadas a Galicia e que tamén iso empuxa un pouco nese sentido. Este verán vivino con moita tranquilidade, sabendo que ía haber unha reforma importante do cadro. Isto é fútbol e calquera cousa pode pasar. Acabara o ano moi ben, estivera nun rendemento no que eu quería estar desde o inicio. O Club valorouno, tomou unha decisión que quería continuar comigo e puxemos todas as facilidades. Volvemos facer outro gran esforzo este ano, pero estamos moi contentos aquí, a miña familia, os meus fillos. Creo que iso, neste caso para min é o primordial”.
Preguntado pola profunda reforma que sufriu o cadro durante este pasado verán, opina que “se conxuga un pouco todo: recortes económicos, buscar outro perfil de xogadores...” Non está de acordo en que chegasen futbolistas con máis fame porque non cre que “o xogador de fútbol en xeral deixe de ter fame en calquera momento da súa carreira. A ilusión e esa ambición ten que existir sempre. O que chegou todo o máis alto por manterse, o que non chegou porque quere chegar, ao que non lle ha ir ben porque quere mellorar, ao que lle ha ir ben porque quere seguir que lle vaia indo ben. Todos os xogadores buscan esa ambición de estar no máis alto. O club fixo unha reforma importante do cadro, trouxo aos xogadores que considera que tanto para o estilo de fútbol, do adestrador e para a categoría poden dar un bo rendemento. A partir diso entre todos construír algo positivo para que este ano as cousas vaian ben”.
Tivo palabras de agarimo para Noel, un dos representantes dos actuais campións de España xuvenís e que se atopa facendo a pretemporada co primeiro equipo: “Ás veces dígolle que podo ser o seu papá. Dóbrolle en idade. É unha esponxa, absorbe todos os consellos que calquera lle dá, porque no equipo hai moita xente que ten máis experiencia e que lle dá consellos. E tanto el como Trilli sorprendéronme porque escoitan, asenten coa cabeza, tentan aplicar eses consellos, pero tamén tentan achegar o seu factor diferencial, o que lles fai diferentes a eles”.
Engade que fala moito con el “porque ten moi boas condicións. O club ten un proxecto dun gran dianteiro”. Iso si, pide “ir paso a paso. Non hai que enchelo de responsabilidade. Ten que ir queimando etapas. A súa forma de xogar é moi boa, sabe combinar, ten gol, ten traballo, xoga de costas. Falo moito con el. Intento ás veces dicirlle ‘ouve, cando o equipo defende tes que perfilarche aquí para dar saída aos teus compañeiros'. A verdade é que me escoita moito e sempre tenta facelo da mellor maneira e axudar”.
Conta que no debut do internacional español sub-19 en ABANCA-RIAZOR ante o RC Celta B, fai quince días, “cando me cambian dígolle ‘dálle con todo, que vas marcar un gol'. E mira, debuta, mete o gol, 5-0. Entón vou felicitalo e díxenlle ‘¿ves? Hai que seguir traballando día a día'. Feliciteino porque llo gañou. Estou moi contento porque ao final iso é competencia para nós. Ponlle ao adestrador unha opción máis sobre a mesa, ábrelle o abanico de opcións, á súa vez aos demais tamén nos pon en alerta porque sabemos que hai outro xogador que ten un bo nivel e que tamén pode xogar. A competitividade interna fai aumentar o nivel do cadro e iso o que fai á súa vez é que teñamos maiores solucións todos os domingos”.
Finalmente, Miku admite o bo entendemento que ten con Alberto Quiles: “Iso ocorre ás veces no fútbol. Cando conectas cun xogador vese na cancha. Practicamente nin nos temos que mirar para saber onde vai estar un e onde vai estar o outro. Falo moito con el. Pode xogar de dianteiro, pode xogar de 10, pode xogar de extremo como está a xogar porque ten capacidades para meterse por dentro, ao ser zurdo e xogar polo perfil destro ábrelle a cancha para poder dar pase en profundidade a Willy, pode pegar a portería, pode facer paredes comigo... Tanto el como eu o que queremos é que o Club acabe o máis arriba posible. Temos que aproveitar as condicións de todos os compañeiros. Sei que teño un aliado, un socio arriba. Non fago a guerra pola miña conta, teño máis compañía. Tamén se descarga un pouco a responsabilidade do gol porque hai máis persoas que teñen un bo número de goles e que poden axudar. Entendémonos moi ben, facemos paredes, falamos moito, somos solidarios, traballo... Ás veces se el está canso cúbrolle, vou ao seu sitio como o outro día que xoguei cinco minutos na banda porque el estaba un pouco asfixiado. Logo, cando eu estou cansado el axúdame. Ao final isto é un deporte colectivo e necesitamos dos 25 cabróns que corren todos os domingos para que o equipo saque os tres puntos”.
