MADRID.- 28/06/1995 -Javier Martínez- O MUNDO
O fútbol saldou contas co equipo de todos, consagrou a unha sociedade modélica e bendixo a un adestrador exemplar. A Copa rendeu tributo ao Deportivo, a un conxunto marcado, vítima do fatalismo hai tan só un ano e aliviado onte coa conquista do primeiro título grande da súa historia. Arsenio Igrexas poderá gozar dunha xubilación dourada, co premio que a Providencia pareceu reservarlle para a ocasión. Aos seus 63 anos, e despois dunha vida profesional forxada na penumbra, o técnico galego asomouse na súa última noite á pasarela para recibir o testemuño a unha traxectoria distinguida polo rigor e a honradez.
Madrid asistiu á posta de longo do dobre subcampión de Liga, do equipo que tentou a sorte durante dúas tempadas para quedar sempre no zaguán, sen dereito a traspasar a porta por onde só entran os elixidos. Foi Alfredo, un futbolista curtido nos suburbios da capital, un xogador de corte industrial, que sabe da suor e do arroxo necesario para facerse sitio entre o once, quen asasinou os monstros dunha vez por todas, quen acabou co episodio tráxico dunha entidade que aínda non encaixara o terrible golpe da liga perdida na última xogada do último minuto do último partido, do campionato que se negou cando toda unha cidade fervía en branco e azul.
Foi o centrocampista que saíu do Atlético de Madrid coas orellas gachas, o home que quixo Arsenio, como a tantos outros rexeitados nos seus clubs, que recalaron na Coruña para que el extraéselles o mellor, permitíselles reivindicar a súa condición de futbolistas útiles para competir na elite. O home que non empezou a final, o habitual recambio de Adolfo Aldana, decidiu que non restaban dez minutos por xogar, nin moito menos unha prórroga. Un minuto bastoulle para desmentir as previsións de xogo prudente e especulativo, para recibir un balón impagable de Manjarín, sostelo co peito e elevalo á súa cabeza para bater a Zubizarreta.
Non habería lugar á tortura de que todo se dilatase, de que o destino puidese conducir ao terror dos penaltis, unha posibilidade que seguramente flagelaba a mente duns xogadores que aínda loitaban por suturar esa dolorosísima cicatriz que deixou aquela pelota que se lle negou Djukic unha tarde de xuño ante idéntico rival.
Houbo tempo para que flotasen de novo os fantasmas, para que Mijatovic dispuxese doutra falta das súas, desde o mesmo lugar en que conseguiu igualar o primeiro acto do sábado. Se santiguaba Liaño, derrotado por dous goles do montengrino en similar posición. Pero non acertou o mellor xogador da Valencia, buscou o pau esquerdo, golpeou abaixo, cruzado, non demasiado lonxe do marco, pero fóra á fin e ao cabo.
Era cuestión de minutos, de acelerar os reloxos para que o tempo non traizoase o premio que agardaba ao fútbol galego. O xogo volveuse turbio, adulterado polas urxencias duns e os nervios doutros. Marchouse Mendieta, coa excesiva sanción do peor personaxe dunha confrontación intensísima, do home que pouco despois clausurou a final, para dar paso ao alborozo deportivista.
E a velada pertenceu definitivamente a Arsenio Igrexas, ao home que atendía aos medios de comunicación cunha paciencia mineral, antes de ser reclamado por un berro unánime desde a bancada, de ser elevado ao ceo, coa Copa, con ese galardón que lle acompañará sempre, que iluminará as súas noites mentres ve caer a folla vermella.
