Dialogos de fútbol no Mundo: Protagonista, Augusto César Lendoiro

-É vostede o decano dos palcos e, din, un dos presidentes que máis sabe de fútbol.

Matiza de inmediato: «O máis veterano, aínda que non o máis vello, creo». Tras un sorriso que xa non se borrará do seu rostro en toda a entrevista, prosegue: «Eu fun adestrador de Paco Buyo no Ural (filial do Deportivo do que loce insignia na solapa). El tiña 13 anos. Entón, era adestrador, presidente e encargado de material. E é que eu dirixo clubs desde os 15 anos, fai 47...».

-¿E vaino a seguir facendo? Na Coruña dan por feita a súa marcha.

-Ireime só cando os accionistas, que agora non poden ter máis do 1% do capital social, díganme que o faga ou pola chegada dun gran investidor que non conte comigo. Non por vontade propia.

Foi contundente. Tiña ganas de dar a mensaxe rápida, con claridade, para volver ao seu pasado, á vaidade ben gañada. «Non só fun adestrador, senón que practiquei todos os deportes, menos o hockey patíns, a pesar do meu paso polo Liceo. Fun capitán xuvenil do Deportivo e puiden ser campión de baloncesto de Galicia, con este escaso 1.70. O deporte é o que máis me gustou na miña vida, e é que eu aprendín a ler con Marca. Non é unha frase feita. Tiña unha dificultade importante na cadeira e durante unha serie de anos, os primeiros da miña vida, non puiden andar. Estaba enyesado. Un tío meu enviábame Marcas atrasados, do mes anterior, e a miña nai axudábame a lelos», explica con algo de nostalxia.

Lendoiro fixo dunha paixón a súa profesión, ao ser pioneiro en porse un soldo como presidente. «Non fun o primeiro -concreta-. Estaba Javier Pérez no Tenerife e algún máis, pero todos unidos aos que xa gañaban por ser propietarios. Eses son realmente os primeiros presidentes profesionais. Todos sabemos que houbo xente como Paco Roig, na Valencia, ou Marcos Fernández, no Valladolid, que gañaron moito diñeiro coa venda das súas accións. Salvo os que non presiden sociedades anónimas, todos os demais son profesionais».

-Tamén hai futbolistas máis profesionais que outros.

-E aos que non lles gusta o fútbol. É verídico. Nos 20 anos que levo no fútbol profesional tiven grandes xogadores, como Fran, aos que non lles gustaba. Cando iamos ver un partido televisado, nas viaxes, non acudían aínda que afectase as nosas posibilidades. Vin casos doutros que nin sequera sabían contra quen xogabamos o próximo partido, que é moito máis grave.

O equipo. É momento de falar do Deportivo, do que foi e de como sobrevive con Lotina, na zona baixa da táboa. Á pregunta de con cal queda, se co de Arsenio ou o de Irureta, responde con gran tino: «Co actual».

«Temos xente nova e de calidade. Eu dixen un día que o Deportivo non podía ser un club vendedor, senón comprador. Hoxe dubídoo. Habemos de abrir a porta aos futbolistas españois, darlles a posibilidade de triunfar. Non hai outra alternativa», diserta Lendoiro, doído porque cre que o seu club ofreceu moito a Galicia sen ser correspondido.

«O valor engadido que transmitimos á Coruña e a Galicia é impresionante, aínda que só se recoñecerá co tempo. Sinceramente, Galicia non consta hoxe no panorama nacional salvo por unha desgraza. Quizá por unha circunstancia excepcional, como cando vai o presidente do Goberno, pero o Deportivo, como no seu momento o Celta, non é excepcional. Foi o leitmotiv da Coruña durante anos. Vai ser case imposible para unha cidade das súas dimensións, como Valladolid, Xixón ou Santander, alcanzar a dimensión que lle deu o club», di.

Con Paco Vázquez, o seu inimigo político e compañeiro de clase, no Vaticano e Pérez Touriño á fronte da Xunta, este dirixente de perfil conservador móvese nun ecosistema distinto, máis hóstil. Con todo, Lendoiro confésase un descreído da clase política. «Nunca nos axudaron. Tiñas a sensación de que podía existir apoio só cando gañabas. Por iso eu digo que o momento máis duro non foi o penalti fallado por Djukic, senón a caída en semifinais da Champions co O Porto. Entón estaban todos subidos ao carro. Perdemos e deixáronme só coa débeda, porque para gañar o título había que endebedarse. Por cortarme a cabeza a min, non se deron conta que lla estaban cortando a Galicia, á Coruña e ao Deportivo. Ata os grandes, como Madrid, Barça ou Valencia, necesitan das achegas multimillonarias das súas comunidades», afirma contundente, sen ambaxes.

Rivaldo foi un deles, pero Lendoiro non puido retelo. «Foi o xogador que xerou máis problemas no futuro inmediato do Deportivo. O que pasou, a súa venda, non estaba previsto e levounos a unha situación límite. Fixeramos un equipo para gañar o título e estivemos a piques de descender. No fútbol, o diñeiro ten que chegarche no momento oportuno. Se non, non podes investilo ben», advirte.

-Sempre existiron sospeitas do diñeiro que chegaba ao club, alimentadas pola súa decisión de non revelar a relación de accionistas.

-E non o farei. Viñeron a vela notarios e o CSD dixo que é correcta. ¿Cantos investiron 100.000 pesetas no Deportivo e se o sabe a súa muller, ou ao revés, mátao?

Unha despedida con moita retranca, á galega, como o personaxe.