Jorge Savia, no País Dixital, refírese ao Tolo con frases como
esta: "Máis aló de que a festa tricolor foi completa, porque Ou´Neill xogou
ben, fixo unha diferenza, e Abreu meteu un gol, que en definitiva é o achegue
que todo seareiro tricolor espera do Tolo". "Porque Nacional puxo na cancha 9
xogadores e agregoulles ao isabelino e ao Tolo coma se fosen dous frutillas
encima dun sopapo..."
"Despois veu todo o demais. O segundo gol coa
gravitación de Ou´Neill para rematar outra pelota quieta e a definición de Abreu
co clásico oportunismo do Tolo".
Edward Piñón, tamén do País Dixital, refírese a Abreu como "ídolo
preferente polo amor que profesa cara á camiseta tricolor, deixou na
cancha a súa firma gañadora. Que é o mesmo que dicir: o gol". "O do Tolo
tamén gustou. Está claro que a parte máis compracente foi a que terminou coa
boca chea de gol no home da camiseta número 13, porque ninguén pode
esquecer que desa forma comezou o romance en 2001 e que volveu para revivir
as tardes de berros ferventes, de gargantas ardentes e de puños triunfais.
Pero non foi o único, porque Abreu demostrou que por arriba Nacional recuperou
poder ofensivo, á vez que deixou en claro que non haberá tregua para defensa
algunha".
Para a Web uruguaia, en crónica asinada por Martin Bachs, "o
gol de Abreu non podía faltar". Cualifica Martin ao deportivista como "ídolo por sempre".
"A inchada de Nacional homenaxeou da mellor forma a Sebastián
Abreu. Os seareiros tricolores entregáronlle unha plaqueta recordatoria que
dicía: `a barra da Ámsterdam ao Tolo Abreu´.
Polo que se pode deducir, Abreu si que é profeta na súa terra.
