
Carta de agradecemento de Cristino Álvarez ao Deportivo polo seu apoio ao Teresa Herrera
Cristino Álvarez Jr., fillo do fundador do Trofeo Teresa Herrera de fútbol, agradece nunha carta publicada no diario Depor Sport o esforzo que o Deportivo realiza, sen subvencións nin axudas de ningún tipo, pola supervivencia do torneo decano do fútbol es
O Teresa Herrera de hoxe ten pouco que ver co que ideou o meu pai,
Cristino Álvarez Hernández, co apoio doutros dous grandes coruñeses como
Francisco Jiménez de Chairo e Enrique Mariñas Romeu. Para empezar, a súa
finalidade era benéfica. Xogábase un só partido, e o trofeo non se disputaba
en agosto, cos equipos a media rodaxe, senón en xuño, ao final
da tempada; entón, os equipos xogaban menos partidos, non había
competicións continentais, en Primeira División había dezaseis equipos, é dicir,
trinta xornadas, a Copa se ventilaba en, como moito, sete
partidos...
O Deportivo trataba de consolidarse en Primeira tras o seu recente
ascenso. E, moi importante, non había televisión. Quero dicir que para ver a Pelei
había que traer aos Santos á Coruña. O Madrid, o Barcelona, o
entón poderoso Athletic de Bilbao xogaban en Riazor un partido ao ano; como moito,
se tocaban na Copa, dúas... e iso se o Deportivo estaba en Primeira,
que non era sempre. Era lóxico que o público respondese... e non sempre o
facía co mesmo entusiasmo. Pero a proba de que o Teresa Herrera foi
unha boísima idea foi que, a partir del, proliferaron por toda España o
que acabamos chamando 'torneos estivais'. Con éxito, na maior parte dos
casos.
En case doce lustros, as cousas cambiaron. Moito. O trofeo dispútase
en agosto; non hai outras datas, está claro, polo cargado da
tempada. Un torneo de verán, aínda que teña o prestixio e a soleira do
noso, sérvelles de rodaxe, para ver aos novos -e non sempre, o Barça non
aliñou en Riazor ao recentemente fichado Maradona alegando, creo lembrar, unha
amigdalite-, para probar novas combinacións... Para adestrarse, imos. Ningún
equipo, salvo naturalmente o propio Deportivo, vai empregarse a fondo para
levar a casa a monumental Torre de Hércules.
E, encima, o Deportivo adoitounos moi mal. Ou sexa, moi ben.
Por Riazor pasa o mejorcito do fútbol europeo... e non para facer un 'birlo',
senón en competición, na máis esixente competición do mundo, que é a liga
de Campións. Manchester United, Arsenal, Bayern de Munich, Milan,
Juventus... son hóspedes, algúns contumaces, habituais en Riazor. Aínda que
non o fosen, estamos a velos xogar, por televisión, un mércores si e un
martes tamén. Loxicamente, a súa presenza no Teresa Herrera non
desencadea a expectación que podía crear fai cincuenta, corenta
anos. E nótase nas bancadas... e na recadación. Os afeccionados van a Riazor,
non nos enganemos, porque é o primeiro partido serio do seu equipo,
do Deportivo. Tamén o Real Madrid move a bastantes afeccionados. Os
demais... moito me temo que nin sequera o Barça ten ese tirón. As
novidades serían os grandes equipos americanos, e non sempre é factible
traelos. O 'cachet' dos grandes é xustamente iso: grande, elevado. E
sabemos que non se van a cubrir gastos, nin sequera co aforro que supón
que o Deportivo xogue sen cobrar.
Pero é o mesmo Deportivo, que xa a mediados dos 50 salvou in extremis
unha edición do Teresa Herrera na que se caeu a última hora
o Stade de Reims -e que quede constancia que o Deportivo se adxudicou entón
o seu primeiro Teresa Herrera- quen mantén a chama acesa. Non sei; para min, por obvias
razóns de familia, o Teresa Herrera é como a miña casa. Pero non lle vexo
futuro, polo menos no seu formato actual; o malo é que non se me ocorre
como revitalizar un torneo que, non o dubiden, ten por aí diante un
solidísimo prestixio: recordo que Djalminha, nunha entrevista, confesoume
que ao chegar a España sorprendéralle o escaso aprecio, a pouca
importancia que se daba ao Teresa Herrera. "En Brasil, díxome, ter nas
vitrinas o Teresa Herrera é un orgullo, está no palmarés do club".
Aquí, como moito figuraba, e xa non se se o segue facendo, no resumo
do palmarés de cada equipo que ofrecía o 'Dinámico'.
É o que hai, e témome que vai ser moi difícil cambialo. Pero o
Deportivo, díxomo varias veces o seu presidente Augusto César Lendoiro,
non vai ser o que peche o brillante libro do Teresa Herrera. E eu, como
afeccionado ao fútbol, como coruñés e como fillo do fundador do Trofeo,
teño que deixar patente o meu enorme agradecemento ao noso gran Club.
Facerse cargo dun acontecemento que non xera máis que déficit para que o
Teresa Herrera siga aí... non é máis que unha proba, unha máis, de que o Real
Club Deportivo é, por encima de todas as cousas e aínda que aínda haxa quen non
o queira ver así, a propia esencia da Coruña.