Ás veces os nomes levan implícito o espírito de quen se chaman así. No caso de Lendoiro, chamarse Augusto César parece algo máis que unha pura coincidencia. Só comportándose como un César Augusto, como un dos grandes emperadores romanos, pode entenderse o que fixo este home cun club de fútbol modesto dunha preciosa e tranquila cidade galega de medianas dimensións.
Como na famosa escena de ?O que o vento levou? cando Escarlata di aquilo de ?xuro que nunca máis volverei pasar fame?, diríase que Lendoiro, hai 14 anos, recolleu a un Depor agonizante, carne de Segunda B, e mirando a Madrid e a Barcelona gritou: ?Xuro que algún día o Depor será como o Real ou o Barca?. Porque o Deportivo converteuse realmente nun dos grandes (aí está o seu último título, a Copa do Rei gañada nada menos que ante o Madrid no seu propio estadio) e mesmo de Europa (cuartofinalista na Champions League). E non tan só a nivel estritamente de equipo deportivo, de campo, senón tamén a nivel de club. E Lendoiro pretendeque isto sexa só o principio dunha longa cadea de éxitos.
O Deportivo vai ben, moi ben ou demasiado ben?
(Risas) O Deportivo sinxelamente vai, leva a marcha que esperabamos. O noso obxectivo era loitar por tres títulos e de momento xa temos o de Copa, chegamos aos cuartos da Champions e a liga aínda é posible.
Parece coma se non estivese do todo satisfeito ...
Si que o estou. O que quero dicir é que para min non é unha sorpresa que nos chegue o éxito, creo que merecido, porque sei moi ben o esforzo e o traballo que todos os do Depor estamos a pór no empeño. Cando se fan as cousas como se teñen que facer o normal é que obteñas recompensa. Outra cousa é que as empresas, e moito máis nunha tan incontrolable como é o fútbol, onde ao final sempre dependes de que o balón entre, non teñan un final feliz.
Por que o Deportivo non está no G-14 que presuntamente reúne aos grandes clubs de Europa?
Iso habería que preguntarllo a eles. Considero que nestes momentos o Depor, por resultados no últimos cinco anos, merecería estar entre o oito mellores de Europa. Os nosos méritos están aí, por que non entón?. Porque como todos os grupos de presión está anquilosado. Con todos os meus respectos, non creo que por exemplo o Olympique de Marsella mereza estar aí. Non se dan conta de que o mundo cambia e que non se pode vivir da historia. Isto é como as grandes familias doutros tempos que tiñan dereito de pernada. Agora, afortunadamente, xa non é así. Con todo témome que no fútbol aínda hai que facer unha revolución neste sentido. Deberíase vivir máis na realidade e non do pasado.
Non pediu o ingreso?
Se se refire a se cursamos unha petición oficial, non, non o fixemos. Hai un status quo marcado e correspóndelles a eles. Persoalmente creo que mereceriamos estar dentro dun G-8.
Son xa 14 os seus anos como máximo responsable do club. Atrévese a facer balance?
Sen pecar de inmodestia, creo que é sinxelamente espectacular. Empezamos cun equipo abocado á Segunda B e hoxe en día estamos entre os mellores de Europa e con moitos grandes títulos ás nosas costas. Se non me equivoco, o Depor está entre o catro primeiros do ranking de clubs da FIFA. Pero non se trata só dos éxitos estritamente deportivos. Pasamos de 5000 a 30000 socios, dun orzamento de 30 millóns a outro de case 30000, é dicir que o multiplicamos por 100. E hai máis.
Que máis?
Forxamos unha infraestrutura de futuro para facer do Depor algo máis que un mero club de fútbol. Estamos a facer o Grupo Deportivo, no que se reúnen todas as sinerxías que teñen que ver co club de fútbol. Así, estamos a crear unha complexa armazón no que se inclúen unha clínica, unha liña de roupa exclusiva coas súas tendas, unha zona de restauración xunto ao mar, etc. Na miña opinión é o futuro cara ao que camiña o fútbol. Se un club pretende seguir sendo grande non lle vai a quedar máis remedio que diversificar a súa aposta, abrirse ás novidades, ofrecer máis posibilidades aos seus socios ou accionistas. Sempre tendo como base o club de fútbol, pero non resignándose só a el. O mundo cambiou e hai que saber adiantarse ao que vén.
É vostede un pioneiro ou un iluminado?
(Risas) Eu o que son é un tipo curioso e inquieto. Pero é que sempre me movín dentro deste ambiente do fútbol. Empecei aos 15 anos, agora teño 54, é dicir levo 41. A dirección dun club foi o meu hábitat. Empecei co Ural, un equipo infantil e logo pasei ao Español da Coruña afeccionado. Logo entrei no Depor. Unha lección para os demais? Eu non diría iso. Digamos que marquei un estilo distinto.
O cal lle ha granjeado algunha antipatía, como dicir que leva de maneira digamos moi persoal o club, moi populista.
Eu non creo que a miña xestión sexa populista. O que fomos é innovadores. Hai que ter en conta que A Coruña é unha cidade de apenas 250.000 habitantes, que cando o collín tiña un patrimonio de 35 millóns en concepto de persoal e que agora o valor do club aproxímase aos 40.000 millóns. Eu creo que o éxito foi unha xestión sobre todo moi profesional. Ademais, nós fomos os primeiros en pedir cousas lóxicas para o noso fútbol: o calendario único, o pago dun canon por parte das seleccións cando cedemos xogadores ás seleccións, unha maior porcentaxe nas quinielas ou unha redución do IVE.
Por certo, preocúpalle a famosa inspección da Axencia Tributaria?
Creo que non presperará tal como está montada, porque non ten nada que ver coa realidade. Os criterios técnicos que se aplicaron non son os correctos. Chegado o caso, os tribunais de xustiza dar a razón. Creo que se chegará a un acordo lóxico e normal para todas as partes.
E non lle preocupa tampouco a débeda?
Preocupábanos sobre todo a débeda a curto prazo, 7.000 millóns sobre 20.000. Pechamos un acordo cunha entidade financeira que apostou polo Depor e ese problema xa está solucionado. Con todo, se un quere ter aos mellores futbolistas, construír unha Cidade Deportiva, investir en instalacións e crear un Grupo Deportivo como o que pretendemos, a débeda ten que crecer, pero sempre que se poida responder a ela cun patrimonio detrás. E nós témolo.
Outro tema peliagudo, o dos dereitos de TV e audiovisuais. Que lle di a súa fina pituitaria?
Que é un absurdo que non vaiamos chegar a un acordo. Na maioría dos países europeos houbo un incremento notable na cantidade paga porque os negocios do fútbol multiplicáronse. O lóxico pedir, por tanto, que en España tamén sexa así, que se nos de máis.
Non dubido que o acordo para o prazo 2003 ? 2007 acabará por contentarnos a todos. Ademais hai que ter en conta que Real Madrid e Barcelona xa chegaron a un acordo con incremento. Non tería sentido que aos demais clubs non se nos dese o mesmo trato.
Porque..., quen debe pagar o fútbol?
Débeo pagar o propio fútbol, pero téñennos que deixar facelo. Se o fútbol español ha chegado onde está é porque todo ha ido a máis. O que non pode ser, entón, é que fiscalmente non se nos trate á altura das circunstancias. Non estou a dicir que se nos dea un trato de favor. Non, pagaremos a Facenda como calquera fillo de veciño. O que reclamo é que teñamos as mesmas facilidades que se lle dá a outro tipo de empresas.
Creo que non hai unha conciencia clara na Administración do que significa o fútbol en España, a importancia que ten, o diñeiro que move, a cantidade de persoas que traballan niso. Hai que atopar un vínculo de unión, esquecerse dos intereses particulares e comprender o que nos estamos xogando.
Como o resumiría en poucas palabras?
O fútbol ten as súas obrigacións, pero tamén os seus dereitos. É o mesmo que ocorre co tema da Selección española. Obrígannos a ceder aos nosos xogadores a cambio de nada. Pomos esl espectáculo graciosamente para que todo o mundo énchase a boca falando de España. Pero os xogadores son nosos, fichámolos nós e pagámolos nós. Se se lesionan é o noso problema. Isto só ocorre co fútbol. Ou é que seica ocorre nunha empresa normal?. Se un xerente dun banco lesiónase unha perna, seguro que pode ir ao despacho e seguir traballando, ou mesmo ser substituído por outro das súas características. Pero o fútbol é diferente, falamos de artistas. Se rompe o máximo goleador, unha estrela mundial, non hai outro igual. O risco é moi alto e a nós non nolo compensan. Non podemos ser de utilidade pública!. Non polo menos mentres non se chegue a un acordo lóxico. Estamos de acordo en que Facenda nos vinga a inspeccionar, pero entón que nos dean algo a cambio cando nos piden aos nosos xogadores para a selección. Xa abonda!. Nós, os clubs, facemos España, pero parece que non se acordan de nós.
Xa non estamos no fútbol de cando vostede empezaba no Ural ...
Non claro, iso é o que dicía antes. O fútbol romántico foi moi bonito, pero foi hai 20 anos. O mundo móvese, cambiou. Está ben que se nos esixan cousas, pero hai que adecualo ao momento. Merecemos un bo tratamento. Ao meu España non me paga, non teño subvencións. Vale, pero entón, por que non teño un bo trato fiscal?, por que non podo pagar dereitos de imaxe sen que me graven?, por que non percibo máis diñeiro das quinielas, que cada día recadan máis?. O espectáculo custa diñeiro. Hai que buscar unha fórmula que nos contente a todos.
