A FIGURA DE CHACHO
Estes días fálase insistentemente da figura de Eduardo González Valiño, coñecido futbolísticamente como Chacho, un dos xogadores coruñeses que forma con Acuña, Suárez e Amancio o que podería ser a ?galería de ouro? do Deportivo, club ao que pertenceron en diferentes épocas. (...)
Chacho foi un auténtico produto da chamada ?escola coruñesa? de fútbol, con todas as virtudes e defectos que iso inclúe. É dicir, clase extraordinaria alternada con certa apatía, especialmente polo que se refire a quen xogaban de dianteiros, como sucedeu anos máis tarde con Manolo Leituga e Luís Suárez, os cales seguían unha norma de comodidade ao dicir: o balón é o que debe correr. Pero cando ese balón chegaba aos seus pés, facendo pouco por buscalo, xogábano de marabilla. Amancio, con todo, xa foi doutro estilo dado o seu comportamento temperamental. Volvendo ao recordo de Chacho, a súa biografía futbolística empeza cando Rodrigo García Vizoso, co seu ?ollo clínico? habitual, descóbreo xogando no Varela Silvari. A opinión técnica de Rodrigo fai que Chacho pase pronto ao Deportivo cando era aínda un rapaz. Pronto se demostra a súa excepcional clase e pasado o tempo formaría con Diz unha á esquerda famosa nas filas do Deportivo, do mesmo xeito que a que anos máis tarde integraría o propio Chacho con Chao. Eles completaban un ataque branquiazul no que tamén figuraban Breijo, Guimeráns e Elícegui, participantes no primeiro ascenso do club coruñés á División de Honra, ao gañarlle ao Murcia a correspondente promoción.
Chacho tamén pertenceu ao Atlético de Madrid as tempadas 1934-35 e 1935-36. Da súa estancia no club branquivermello existe o dato importante de fallar un penalti que lle custou o descenso a Segunda División ao Atlético. Foi internacional en tres ocasiones xogando contra Bulgaria, Portugal e Italia, neste último caso durante os campionatos do Mundo de 1934. Precisamente no partido fronte a Bulgaria Chacho marcou seis goles establecendo así unha marca no fútbol internacional español como marca goleadora dun só xogador.
A figura de Chacho, pois, merece sobradamente que se lle dedique un monumento como futbolista fose de serie que foi. Desde logo, cunha apatía no campo que era reflexo do seu carácter persoal, pero demostrando sempre unha elegancia e clase superior nos caneos, pases profundos e remates impresionantes coa súa perna ?boa? que era a esquerda. De constitución física fráxil, resultou frecuentemente vítima das lesións. Aínda así proporcionou moitas xornadas de gloria ao Deportivo, que agora se lembran en véspera da inauguración do seu monumento.
