Hoxe en Depor Sport...<br>Scaloni: "Aínda se pode remontar"

A Champions afastouse moito?
Non. Creo que alcanzar a Champions aínda é posible. E non creo que sexa necesario facer pleno para conseguilo. Agora mesmo véxome con posibilidades, e cando falten dúas ou tres xornadas tamén as teremos. Non é bo facer quinielas porque nos pode pasar como ante o Barcelona: xogar ben e perder. Paréceme que van ser fundamentais os partidos contra o Atlético de Madrid, o Sevilla e o Vilarreal. Son os nosos rivais directos. Ademais, tamén eles téñense que enfrontar entre si. O obxectivo do club é estar entre o catro primeiros. E é obvio que se seguimos nesta liña de xogo, pódese conseguir.

Agora son máis vulnerables?
O que logramos é impresionante porque non podemos pelexar de igual a igual cos grandes. Desde a tempada 1999-2000 ata a pasada campaña, os rivais tíñannos moito respecto. Non digo que agora non nolo teñan, pero quizais nos vexan máis vulnerables que antes. É algo normal. En todos estes anos o equipo demostrou que era un dos grandes de Europa. Talvez faltounos a puntilla de gañar algo máis.

De seguir aquí, será vostede o capitán do Centenario.
Non pensei nin me expoño esa posibilidade aínda. Agora mesmo teño por encima a dúas institucións dentro do club e non quero faltarlles ao respecto. Xa se verá se son o próximo capitán, porque pode vir outro adestrador que diga que non. É verdade que en España o capitán é o máis antigo do equipo, pero non é algo que me preocupe demasiado.

Espera terminar a súa carreira no Deportivo?
Pensaríao e non habería problema, aínda que habería que ver cal é a oferta de renovación. Un ten que pensar o bo e o malo. Neste caso malo non habería nada. Pero habería que escoitar outras cousas que poidan interesar. De momento, non hai nada. Aínda me quedan dous anos máis de contrato.

E viviría aquí cando se retire?
Vivir non, aínda que non descarto nada. A miña idea é vivir en Arxentina e regresar á Coruña, que é a miña segunda casa. Teño 26 anos e levo case oito aquí, e aínda que falemos o mesmo idioma e Galicia sempre reciba moi ben aos arxentinos, somos diferentes en moitos aspectos.

Como comezou a xogar ao fútbol?
Empecei co meu vello, que era o meu adestrador, ao catro anos. Á miña familia encántalle o fútbol. Co meu irmán ía a todos lados xuntos. Criámonos cunha pelota. É o único que sabemos facer, máis aló de traballar a terra.

E xuntos chegaron ao Depor?
Si. Tivemos a sorte de que o Deportivo aceptase que os dous viñésemos para aquí, e estámoslle eternamente agradecidos. Pasamos na Coruña uns anos marabillosos e, aínda que nunca nolo expuxemos, non se se chegaría o momento de separarnos. Para min foi fundamental a compañía do meu irmán durante todo este tempo. De vir só aguantase, pero sería distinto porque non sería tan feliz.

A garantía do seu éxito foi botarlle moito pichón?
Non o sei. Creo que a garantía é tratar de porlle moitas ganas e ir a todos os balóns a matar. Só con iso, bastoume para gañarme un respecto no fútbol europeo e suramericano. Un respecto que creo merecerme.

O xogador arxentino ten un valor agregado que o fai triunfar en Europa?
Está adoitado a mamar os problemas desde abaixo, a traballar e facer sacrificios para xogar ao fútbol, a cagarse de frío, a non ter diñeiro... É moito máis sufrido. Aínda que lle manden a xogar a Ucraína, vai, e parécelle moi normal. Para un europeo saír de Europa é moi fodido. Nós adaptámonos mellor a calquera situación porque fomos moi sufridos e porque nos encanta o fútbol.

Agora vaise a xogar co seu país que significa iso para vostede?
Un halago. Tanto eu, como Duscher e Coloccini temos a confianza do adestrador. O importante é que en xuño de 2006 esteamos na lista de convocados para o Mundial. E se uno non está, que non sexa por non tentalo ata o final. Temos a posibilidade de demostrar que podemos estar nesa lista.