Rodeado dos seus compañeiros de vestiario (futbolistas, técnicos, médicos, fisioterapeutas...), Ibai Gómez puxo esta mañá na sala de prensa de Abegondo o punto e final á súa etapa no RC Deportivo.
Cunha ampla traxectoria profesional no Athletic Club e o Alavés, afirmou así mesmo que é "brutal como traballa o Dépor, o corpo técnico que está agora, todo o staff e os xogadores. Non vos podedes imaxinar o fodidos que están cando non se consegue algo neste vestiario e as ganas que teñen de conseguir o obxectivo. Vedes os adestramentos e é incrible. Só falta unha cousa, e sei que é complicado porque o Club e a xente leva fodidos anos pero no momento que conxenie todo, que se confíe, que vaia todo da man e que se teña esa paciencia e esa confianza en todo o que hai estou convencido que o van a conseguir".
Pide así pois a #ANOSAFORZA que "confíe no grupo, nos xogadores, no corpo técnico, en Carlos Rosende, en Juan Giménez porque é a única maneira de conseguir o obxectivo e creo que está todo perfecto para conseguilo este ano e oxalá o consigan e eu poida vir aquí a celebralo".
Considera que non ten que pedir perdón "porque realmente me deixei a alma. Estou coa conciencia moi tranquila. Sei o que traballo, sei o que fago cada día, a xente da miña contorna sábeo e nese sentido estou moi tranquilo. O que si lles teño que dar é as grazas porque a xente, o Club, a cidade é incrible. Xa me falou todo o mundo que estivo aquí e dou fe diso. Así que simplemente a #ANOSAFORZA téñolle que dar as grazas. Oxalá que nun futuro volvámonos a atopar no camiño. A verdade que é un sitio fantástico e o que lles dixen aos compañeiros, que valoren onde están porque é incrible. Así que estou moi agradecido á cidade, á xente e ao Club".
Ibai desvela que "despois de tomar a decisión síntome orgulloso e en paz. Sei que a decisión é acertada. Se antes críao, agora confírmoo máis aínda. ¿Porqué agora? Simplemente porque a cabeza e o corazón pídenmo. Hai circunstancias que se deron. Talvez noutro momento, noutra etapa, esperase ao que é o mercado invernal. Non teño intención de cambiar de equipo, non teño intención de seguir xogando, entón cría que o mellor para todas as partes era tomar a decisión agora. Non vía ningún problema para non facelo e así foi".
Admite que esta etapa no Dépor "foi un período curto, pero un período que me vou a levar toda a vida. Teño que agradecerlle moitísimo tanto a Juan Giménez como a Carlos Rosende desde o primeiro día que falei con eles. Portáronse incrible. A todo o grupo, ao staff, ao corpo técnico, ao corpo técnico anterior, ao corpo médico, a todos os que están no día a día, a Suso (Méndez), Yago (Villar) e obviamente a todos os xogadores téñolles que agradecer moitísimo estes meses porque vivín moitas experiencias boas, outras peores. Non diría que malas, non quero pensar en que houbo malas. Foi un período curto, pero o que importa non é o tempo, senón a calidade. E foi un tempo de calidade que me levo para toda a vida".
Confesa que "isto é unha cousa que levo meditando un par de semanas. Ao Club comuniqueillo o sábado. E a ninguén máis. Sábeno a miña muller, o meu representante, os meus pais. E non o saben nin os meus amigos, que onte quedaron alucinados. Tampouco quería que ninguén me tivese que tentar convencer. Tiña a decisión moi clara. Non houbo ningún tipo de dúbida".
Explica que "o ano pasado xa meditei porque fun 13 anos adestrador de rapaces e do Athletic saio porque a miña cabeza nese momento non estaba preparada para seguir. Mentalmente necesitaba parar. Logo estiven meses nos que meditaba este momento. Pensaba que podía chegar, pero chegoume a oportunidade de vivir esa experiencia fóra dun mes. Pareceume unha experiencia interesante, collina. E chegou o verán e a verdade que me vía coa cabeza con ganas, ilusionado outra vez de coller algo. Contactei co Dépor porque era algo que me ilusionaba, que me parecía un reto bonito. Vin con todas as ganas e con toda a ilusión do mundo. Tenteino todo por estar e por achegar. Pero tamén tiña moi claro que no momento que eu vise que non ía conseguir achegar, sobre todo no campo, e que os meus compañeiros, cos que creo que tiven unha enerxía moi positiva, poderían dubidar que eu tivese esa positividad e verme máis decaído, ese momento daría un paso á beira porque non vin aquí a gañar diñeiro. Viña simplemente por un reto bonito, con toda a ilusión do mundo".
Subliña que se deu conta que con "Borja (Jiménez) talvez estabas aí, nun 40, 50, 60%. Vías posibilidades de que a medida que pasaba o tempo, talvez con traballo, chegaría a ese 100% que sempre quere todo xogador que quere estar no once inicial. Para iso xogamos a fútbol e o que non o queira, por mal camiño vai. Cando viñeron Óscar (Cano) e Elías hai que ser realista. Eu empezo con moitas menos opcións. Non falo con ningún tipo de rancor nin maldade. Fun adestrador e sei que teñen que tomar decisións. Cada un ten uns gustos e tes un equipo no que tes que confeccionalo á túa maneira, onde crees que hai máis posibilidade de gañar. Mario pasa á banda. Yeremay está a un nivel espectacular tamén, que deica pouco vai ter opcións para entrar seguro, Víctor, Quiles... E vesche no punto no que estás como quen di no 0. Podes traballar moito e podes ir cambiando do 0 ao 20 ao 40... Pero ao 100 hai que ser realista, nestes momentos non vas chegar. A iso súmaslle que teño un neno de 2 meses que vin 9 días. Por circunstancias están en Bilbao e que cada vez que vou verlles márchome e a miña filla maior dime '¿outra vez vasche aíta?'... Fíxome que tome esta decisión neste momento porque é o máis xusto e é o que máis en paz déixame".
Finalmente Ibai asegura que agora o seu futuro seguirá no fútbol como adestrador, "non sei se rapaces e logo tirar para arriba ou non. É algo que boto moito de menos. É tamén polo que dou o paso. A miña idea sería estes meses posiblemente xogar no Santutxu FC, que é o Club do meu barrio, onde xoguei 16 temporadas, onde me formei onde está o adestrador co que xoguei o meu primeiro ano sénior, o meu pai de Presidente. Faime tamén moita ilusión e creo que así vai ser".
Queda de todos estes anos no fútbol "con moitísimos momentos. Falamos de goles, asistencias e momentos nos que puiden vivir polos que síntome un afortunado. Xogar en Santutxu, até o último ano de xuvenís non xoguei nin un partido de titular e de súpeto non sei como empecei a xogar e en dous anos estaba en Primeira División. Foi todo moi rápido. Imaxínache todo o que teño que agradecer e todo o que me levo comigo. Pero sobre todo lévome todas as mensaxes que recibín. O mellor que podes facer é deixar a persoa. Ao final os gustos futbolísticos a un gústalle máis, a outro menos. Fallaría 1.000 goles, non me hei ir de ninguén. Non regateei a ninguén porque non son regateador. Lévome moitos amigos, lévome moita xente e lévome a tranquilidade e a paz desde que a xente sobre todo destaca a persoa. É dos maiores legados que podes deixar e estou moi feliz por iso".
