Aquel admirable equipo do Deportivo da Coruña, dirixido por un aparente gañán cheo de falsa humildade, capacidade de sufrimento e de supervivencia, e a sabedoría que outorgan as cicatrices, só necesitaba gañar no seu campo a unha decadente Valencia para recibir a coroa de rei nacional, o toleado tributo e a desbordante identificación emocional do seu pobo. Entón ocorreu unha traxedia digna de ser narrada en prosa ou en verso por Shakespeare. A épica responsabilidade de gañar («perder é fácil, a autocompasión é un deporte que nos gusta a todos, pero gañar é moi duro, non só se necesita talento senón tambien carácter para soportar a pesada carga de vencer», acláralle o lúcido, cínico, pragmático e desapiadado socio capitalista ao atormentado xogador de billar na xenial película O buscavidas) contaxia o terror e a parálise aos xogadores do Deportivo, que despois de 89 minutos senten incapaces de vencer, de alongar a temblorosa man para coller a mazá da árbore sacra.
No minuto 90 conseguen provocar un penalti. Bebeto, ese xogador xenial con morro de bebé mimado, a intocable estrela que cobra un diñeiro excesivo, ten a inaprazable responsabilidade de lanzalo e alcanzar o soño colectivo. Pero o moi covarde, o moi mezquino, elude con pavor o seu intransferible misión. Tírao o elegante, heroico e profesional Djukic. Un porteiro do que nunca máis se volveu a saber, deteno. O Deportivo perde a liga. Non hai consolo para a desesperación absoluta. Xogadores, público, os simbólicos e actuais habitantes das mitológicas Troia e Numancia, descobren o significado da desolación sen límites.
Eu amaba a aquel equipo ao que se lle escapou o poder e a gloria. A miña admiración por el, seis anos máis tarde, é limitada e céntrase fundamentalmente en individualidades, pero desexo fervientemente o xusto desquite do que fose inxusto perdedor, aínda que el empéñese en imitar sen tregua ao mestre Hitchcock.
