O Club lembrou instantes antes do partido a Ponche

enrique

Defensa racial, Enrique Ponche Veira marcou unha época na zaga deportivista durante os anos corenta e cincuenta. Naceu na Coruña o 18 de xullo de 1925, froito do matrimonio de cinco fillos formado por Manuel Ponche e Adela Veira. Os seus primeiros pasos futbolísticos remítennos ao modesto Deportivo Cidade, no que militaba Orestes Vara, máis coñecido como xornalista, e outros xogadores da talla de Ton ou León, paladín este de un club presidido entón polo Sr. Cameans. Era unha marabilla acudir aos partidos entre a Deportivo Cidade e a Fábrica de Armas, o Gaiteira, o Sporting Cidade, a Torre, etc., nos campos de San Diego, Coruña (Torre de Hércules) e despois en La Granja.
Ponche reunía as virtudes típicas do defensor poderoso: destacaba pola súa forza, rapidez e un portentoso salto que lle permitía dominar o xogo aéreo, tal como mostra a imaxe. As súas actuacións non pasaron desapercibidas para o Real Club Deportivo, que o ficha e cédeo ao Lemos de Monforte. Un ano despois, no ecuador da década do corenta, entra no primeiro persoal. Foi titular indiscutible durante dez tempadas.
Durante a etapa de Andonegui como adestrador deportivista, púxose de moda a figura do central. Nesa posición, Ponche desenvolveu as súas cualidades ao máximo nivel, sendo preseleccionado en varias ocasións. Foi sen dúbida un dos mellores defensores españois da súa época.
Pero máis aló das súas condicións futbolísticas, destacaba polo seu espírito. Ponche dábao todo sobre o céspede. Os golpes que recibiu deixáronlle secuelas visibles no rostro.

ponche

Os duelos que mantivo co sevillista Araujo, un dos dianteiros máis marrulleros que deu o fútbol español, foron lendarios. Ao finalizar o seu contrato co Deportivo, fichou pola Cultural Leonesa. O defensor coruñés xogou durante catro anos nese equipo, co que chegou a ascender a Primeira División. Finalizada a súa etapa leonesa, regresou á capital herculina. Entón estivo a piques de fichar outra vez polo Deportivo, pero finalmente non chegou a un acordo co club branquiazul e recalou en Ferrol, onde xogou dous anos. Tras a súa experiencia ferrolá, volveu enrolarse no Deportivo, que lle ofreceu unha homenaxe no canto de diñeiro. Así colmou a súa ilusión por colgar as botas no equipo dos seus amores. E é que no corazón de Ponche, do mesmo xeito que no de Acuña, só había lugar para un equipo: o Deportivo. Ambos os xogadores representan un vínculo de fidelidade ao branquiazul que dificilmente pode explicarse con palabras.
Ponche foi unha xogador clave durante a campaña 49/50, a que deu lugar ao primeiro subcampeonato branquiazul. O equipo formábano Acuña; Botana, Ponche, Pedrito; Martín, Guimerans; Franco, Moll, Ponce, Dieste e Tino. Outros xogadores como Juanete, Marquínez, Pita, Carlos, Paseiro, García, Juananco, Rábade, Otero, Lestón ou Maristany completaron aquela excelente escuadra.
Ao lembrar a este bravo xogador, gustaríame que os futbolistas de hoxe tomasen nota do seu compromiso co escudo. Non todo na vida é diñeiro e Ponche deu exemplo diso en tempos moito máis duros que os actuais. É de xustiza recoñecelo e, sobre todo, acordarse daqueles xogadores que o deron todo polo noso Real Club Deportivo, aínda a risco de que a un lle chamen carca.