Os toques de Futre, en Marca: Lendoiro merece unha estatua na Coruña

Deportivo e Atlético enfrontábanse en Riazor cada un inmerso de cheo na súa loita particular no campionato de Liga: os galegos pelexaban por asegurar a permanencia en Primeira, mentres os colchoneiros facíano por asinar o acceso a Europa.

Ao contrario que outros encontros nos que tamén tiven sentimentos enfrontados, como os duelos Atlético-O Porto ou Atlético-Sporting de Lisboa, nos que xogara en ambos os equipos, nunca estiven no Deportivo.

Neste caso, no do conxunto galego, o motivo é algo que está por encima das cores de calquera club de fútbol: a amizade que me une ao meu querido amigo Augusto César Lendoiro, un gran Presidente, pero aínda mellor persoa. É o último dos mandatarios carismáticos que están feitos doutra pasta, como tamén o era Jesús Gil.

Lendoiro foi o pioneiro en ser presidente profesional de fútbol, dedicándose integramente á xestión do club, cando a  maioría de dirixentes antepoñen as súas empresas particulares, algo, por outra banda, moi lóxico e normal. A finais dos anos 80, colleu ao Deportivo en Segunda División e, unha década despois, converteuno no Super Dépor.

Levou ao equipo galego a tocar o ceo. Non hai que esquecer que o Dépor disputou a semifinal da Champions League de 2004, gañou a liga en 2000, levantou dúas Copas do Rei... Por isto e por moito máis, por un duro e constante traballo na sombra, fai xa moito tempo que Lendoiro se merece que lle fagan unha estatua na Coruña. E non falo en sentido figurado, fágoo totalmente en serio.

Coa crise económica, o Deportivo viuse moi afectado, talvez un dos clubs que máis. Aínda así, ha ido tirando do equipo na medida do posible, así que só un milagre melloraría o que conseguiu nestes últimos anos tan difíciles. Ao final, ocorra o que ocorra, baixen a Segunda ou sobrevivan en Primeira, a afección deportivista debería estar moi orgullosa do gran presidente que ten.

Ao Dépor deséxolle toda a sorte do mundo para que logre a salvación, pero en realidade onte á noite quería que vencese o Atlético. Quedaban 15 puntos en xogo e a estas alturas cada 90 minutos son determinantes. Para lograr a vitoria os branquivermellos debían saír co mesmo espírito que a semana anterior fronte ao Levante, aproveitando o refacho de Kun para achegar o soño europeo. Agüero marcou, o Atlético gañou e a Europa League xa está a un só paso.