O País publica:En polo menos un aspecto, o fútbol español mantense inalterable. Axiña que a liga enfila a recta final, un clamor levántase en despachos, bancos e vestiarios, e as seccións deportivas dos medios de comunicación imprégnanse dun ton belicista
Só un inxenuo patolóxico podería deixar de recoñecer que, postos na balanza os erros arbitrais, os grandes gañan por goleada. Admitir iso non implica arroxar sospeitas de corrupción sobre os colexiados, senón constatar que estes miden moito máis as súas decisións cos poderosos, porque calquera erro ten unha repercusión enorme. Que clase de cháchara nacional desatouse se en lugar do Depor fosen o Madrid ou o Barça as vítimas do gol inxustamente anulado a Songo'ou no último minuto contra o Numancia?
Agora ben, resultaría igualmente inxenuo omitir que os erros arbitrais utilízanse moitas veces como cortinas de fume. O Madrid carga agora contra os árbitros, coma se estes fosen os culpables da súa desgraciada tempada. O Deportivo tiña razóns para queixarse da actuación de Medina Cantalejo no Camp Nou hai unha semana, pero converter ao árbitro no único responsable da derrota galega é pechar os ollos ao feito de que o líder se foi de Barcelona sen tirar máis de dúas veces a gol. E a estéril discusión sobre os árbitros logra que ninguén debata sobre esas cuestións futbolísticas.
Cando o presidente ou o adestrador do Deportivo arremeten contra os árbitros fano buscando un beneficio para o seu equipo, pero as intencións non sempre se corresponden cos resultados. A experiencia indica máis ben o contrario: desde os afastados tempos en que o pintoresco doutor Cabeza presidía o Atlético, case todos os equipos pagaron caras as súas obsesións cos árbitros. Porque o recurso á teoría da conxura é sempre un síntoma de debilidade. O que comeza a ver inimigos por todas partes delata de modo inconsciente o seu nerviosismo, e os demais captan a mensaxe de que lle falta confianza nas súas posibilidades.
Ata agora, na Coruña fíxose unha excelente xestión emocional do liderado. A afección, moi crítica ao principio, pechou filas co equipo, e tanto Lendoiro como Irureta mostraron unha discreción e unha man esquerda pouco habituais no noso fútbol. Non o estraguen agora meténdose nun avispero que só reportará máis tensións ao equipo. Existe a sensación no Depor de que se lle trata de modo desdeñoso. Pero quen desprece as opcións ao título dun equipo que leva 21 xornadas como líder o único que demostra é o seu necedad.