Aranzubía, o gran protagonista nos medios de comunicación

Eurosport

"O heroe cotián", por Rubén Uría
"'Foi a parada máis extraordinaria que puiden ver na miña vida'. Edson Arantes Do Nascimento, Pelei, nunca tivo reparos en eloxiar a espectacular estirada que realizou o porteiro inglés Gordon Banks, que traballou nunha mina de carbón primeiro e foi albanel despois. O británico respondeu a un cabezazo picado de Pelei cun voo tremendo, de pau a pau, desafiando a lei da gravidade no Mundial de Mexico, en 1970. Nun voo sen motor, en postura acrobática, "O chinés" Banks, do que se dicía que era "máis seguro que o Banco de Inglaterra", logrou sacar o tanto da mesma raia de gol. A súa fazaña serviu para que alcanzase a inmortalidade nos libros de historia do fútbol, grazas a aquela parada de museo a Pelei, o deus do Pan de Azucre. Moitos anos despois, a mítica parada de Gordon Banks foi replicada, de maneira case calcada, na liga española, fai un par de anos. O entón dianteiro centro do Vilarreal, Joseba Llorente, cabeceou como mandan os canons e medio estadio cantou gol. Pero o porteiro do Deportivo, con peiraos nas pernas, activou o seu corpo e proxectouno cara á pelota nun voo inverosímil. E emulando o que Gordon Banks lle sacou a Pelei, Dani Aranzubía resultou vencedor no seu desafío á lei da gravidade. A súa estirada, felina, serviu para que fose repetida unha e mil veces nas televisións. A cámara lenta e desde diferentes ángulos, a comparación coa instantánea histórica de Banks non se fixo esperar. Un segundo efémero, unha simple parada, recompensou a Aranzubía de demasiado sufrimento. Porque despois de toda unha vida baixo os paus, a Dani ninguén lle regalou absolutamente nada. Máis ben, todo o contrario.

Natural de Fuenmayor e da quinta de 1979, Dani fichou polo Athletic con apenas 13 anos. Separado dos seus pais e aloxado nas dependencias dos "leóns", pasou catorce tempadas en Lezama e chamou a atención desde o primeiro adestramento. E iso que o Athletic puido quedarse sen o mozo porque, como o mesmo lembra, "adestrara co Madrid e queríame o Zaragoza, pero cando souben que me ía a adestrar José Ángel Iribar, apostei polo Athletic e pensei que aquilo era un soño feito realidade". Cunha magnífica estampa e gran capacidade para o blocaje, pronto chamou a atención dos técnicos bilbaínos, que intuíron que tiña suficientes condicións para ser o inquilino da portaría do primeiro equipo. Iríbar, o seu gran ídolo, realizara fantásticos informes sobre a súa conduta persoal e sobre a súa gran capacidade para ser un porteiro de garantía en San Mamés. Tamén chamou a atención de Iñaki Sáez, que apostou por Aranzubía para o Mundial Sub-20, onde foi titular, por diante de Iker Casillas, entón coñecido como "O Caimán de Kaduna". Con todo, mentres que Casillas explotou como un fenómeno imparable no Real Madrid, Dani non puido corroborar os seus grandísimas condicións no Athletic, que non atravesaba precisamente polos seus mellores tempos a nivel defensivo.

Sen excesiva regularidade, alternando grandes actuacións con erros de vulto, a confianza dos técnicos en Aranzubía resentiuse. A súa falta de seguridade e a falta de sintonía con Joaquín Caparrós, unida a varias pitadas de certo sector da bancada de San Mamés, acabaron por pecharlle as portas do Athletic. Dani, moi ao seu pesar, tivo que marcharse coa música a outra parte e sufriu un grave revés. El, chamado a ser a gran aposta da canteira na portaría branquivermella, acabou saíndo pola porta traseira do club dos seus amores. Foise ao Depor, atopou o agarimo paternal de Lotina e cando recuperou a confianza en si mesmo, rexurdiu e volveu ser un porteiro de primeiro nivel. Antes, Dani tivo que aprender sobre a marcha que, no fútbol como na vida, non hai premio sen un exercicio de superación persoal.

Cando recuperara a forma e parecía no seu mellor momento, apareceu unha inoportuna e problemática lesión de ombreiro, que volveu complicar o seu futuro no fútbol. Con tesón, disciplina e moitas horas, Dani superou o desafío. Recibiu tratamento con plasma enriquecido, e despois de innumerables horas xunto ao doutor Mikel Sánchez, o mesmo que tratou no seu día ao titánico Rafa Nadal, Aranzubía superou a lesión e volveu ser o porteiro titular do Deportivo. Lotina, o seu pai deportivo en Riazor, concedeulle unha segunda oportunidade e a partir de aí, Aranzubía non parou de crecer ata o día de hoxe. Baluarte baixo os paus de Riazor e namorado de Galicia, Aranzubía gañouse o respecto da súa afección e alcanzou a paz interior necesarias para madurar, como persoa e como porteiro. Á beira da Torre de Hércules, Aranzubía atopou o seu lugar no mundo. Xa non é aquel mozo ao que o xornalismo fustigaba lembrándolle que a sombra de Casillas sempre é demasiado longa. Tampouco aquel que tiña que convivir co desafío de ocupar o lugar que o mito irrepetible de Iríbar deixara baleirou nas pradarías de San Mamés.

Hoxe, despois de experimentar que significa marcar un gol no canto de recibilo, Dani Aranzubía forma parte dese grupo de heroes cotiáns que tanto ben fan ao fútbol. Un deses que non ten por que asumir a vitoria perpetua e que tampouco está obrigado a ser necesariamente grandioso. Aranzubía é un deses heroes da normalidade, capaces de exceder actuacións extraordinarias con graza e dignidade. Dani, gregario na fauna do fútbol mediático, pertence a ese grupo de persoas ordinarias que protagonizan actos extraordinarios. De profesión porteiro, Dani gañouse o seu lugar no fútbol a base da súa tenacidade, a gran panca da ambición e dos soños. O seu gol homérico no alongue, en Almería, clonou aquel tanto memorable de Andrés Palop co Sevilla en Ucraína, que ao cabo serviu un título continental. Coa testa, nun escorzo imposible e nun escenario agónico, co seu equipo perdendo, o gol de Aranzubía convértelle no primeiro porteiro na historia de Primeira División que marca de cabeza. Paradoxos da vida, outro mítico porteiro do Depor, aquel camerunés de chicle chamado Jacques Songo'ou, rozou a xesta nos Pajaritos de Soria, pero Pérez Lasa arrebatoulle esa gloria ao decretar unha falta que só existiu na súa imaxinación. Caprichos do destino, o que o azar lle negou a Songo'ou, concedeullo a Aranzubía. O triunfo de Dani, forxado na cultura do esforzo, é o triunfo de futbolistas que se resisten, sempre vencen. Non só de Cristián e Messi vive o home".

Diario As

"De golear no Loyola a crear todo un cadro", por Aritz Gabilondo
"É tan antinatural que un porteiro marque que ata na súa celebración debúxanse cadros. Cadros históricos. Non hai máis que ver na foto que acompaña a este texto a Aranzubía rodeado e a piques de ser alzado polos seus compañeiros para comparalo cos famosos Cristos pintados ao longo da historia, do de Giotto ao de Velázquez, do de Duccio ao de Veneziano. É tal a sensación puntual de adoración con respecto ao personaxe que o resultado é case artístico. Pero Aranzubía sempre soñou con ese momento no que un cabezazo seu na área contraria rescataría ao seu equipo, precisamente o que ocorreu onte en Almería. De feito, cando era un neno e xogaba na Selección Rioxana no Loyola _coñecido equipo de Logroño_ xa facía de dianteiro cada vez que podía. Os seus adestradores colocábanlle aí para que os centrais adoitásense a verse as caras con alguén corpulento e el sempre sorprendeu pola súa facilidade para marcar. Tanto, que lle chamaban 'Comodín' e mesmo chegou a xogar algún partido en punta. Normal, visto o visto en Almería".


Diario Marca

"Aranzubía era Santillana", por Miguel Anxo Lara
"Cando Pablo Álvarez sacaba o córner sabía que era a última oportunidade do Deportivo para non verse outra vez cos postos de descenso a un punto. Tamén sabía que na área non estaba Santillana, César, Kocsis ou Horst Hrubesch. Ninguén se podía imaxinar que o balón que voaba á área do Almería ía atopar a cabeza de Dani Aranzubía, porteiro do Deportivo, e despois as redes de Diego Alves.

A relación dos porteiros co gol, loxicamente, sempre foi rechamante. Hai menos de dous anos si que houbo en Segunda un gol que chegou nunha xogada na que o árbitro non detivera o partido. O 24 de maio, en Vallecas, Cobeño, meta do Raio, atrapou un balón, achegouse ao seu frontal e sacou buscando un desmarque dos seus dianteiros. Jaime, gardameta do Elxe, mediu fatal. Entre iso e o sol de face comeuse o bote do balón e a pelota acabou nas súas redes.

O tanto de onte de Aranzubía lembrounos a todos ao de Palop no campo do Shakthar en 2007 e que deu o pase ao Sevilla nunha UEFA que acabaría gañando.

Houbo porteiros que fixeron gol do gol unha marca na súa carreira. A Federación Internacional de Historia e Estatística de Fútbol (IFFHS), con datos actualizados o pasado 16 de febreiro, ten ao brasileiro Rogerio Ceni como máximo artilleiro entre os porteiros coa friorenta de 96 dianas.

Segundo é Chilavert, con 62. O paraguaio marcou un deles co Zaragoza, pero pagouno caro. Foi o 28 de xaneiro de 1990, ante a Real. Tras executar o penalti, que era o 2-0 para os maños. Chilavert púxose a celebrar ao grande o que era o seu primeiro tanto en España, que sería tamén o único.

Os xogadores da Real viron que non regresaba, sacaron rápido e o lanzamento de Jon Andoni Goikoetxea desde o círculo central superou á meta guaraní antes de que chegase ao seu propio punto de penalti. O partido acabou 2-1 para o Zaragoza e Chila non tivo que lamentalo.

A lista de porteiros-goleadores na liga encabezábana na liga encabezábana Fenoy e Nacho González, con seis goles cada un. Em ambos os casos os seus tantos chegaron sempre desde o punto de penalti".


Xornal de Galicia

"Aranzubía, luvas e, sobre todo, cabeza", por Noela Méndez
"Ou dous equipos galegos esta semana é cousa do último suspiro. Non Celta, foi Michu ou que rematou, pero é que non Dépor a sorpresa que quedaba non minuto 95 era dás que fan ou afeccionado arrepentirse de marchar antes do tempo do campo. Tremenda cabezada de Dani Aranzubía e gol. Ou meta foi ou goleador do equipo. Incrible, pero certo. Nin Santillana ou tivera feito mellor. Vaia, quizáis se, pero ou do gardameta do Deportivo ten moito máis mérito. Vos branquiazuis puideron ao fin desquitarse daquel gol anulado a Songo' ou nos Pajaritos. E Aranzubía xa é ou primeiro porterio en marcar de cabeza na Liga. A falta de dianteiros, bó é Dani".

A Opinion da Coruña

"Un punto, e menos dous", por Xosé Manuel Mallo
A foto de Dani Aranzubia sae en todos vos xornais, coruñeses, galegos, españois, europeos e de todo ou mundo mundial. Foi ou gol dun porteiro. Algo pouco visto. Pouco habitual, aínda que vos seareiros do Deportivo lembran un moi parecido de Songo'ou en Soria perante ou Numancia, que Pérez Lasa anulou sen que se saiba aínda hoxe por que, e iso que xa pasaron case once anos. A xogada foi moi similar á de onte, xa que ou partido tamén estaba morrendo. Dous casos que se lembran non equipo coruñés e non sei se algún afeccionado máis veterán lembrará unha acción similar noutras épocas, que pode haber. En calquer caso, alén do anecdótico dá xogada, por seren un porteiro ou que marca, ou transcendente é ou que supón. Un punto diante dun rival directo, que ten ao seu prol a golaveraxe, ao que ao mesmo tempo estánselle tirando dous do seu marcador. Iso é fundamental. Ou Almería tinga tres puntos gañados, case, pero so sumou un. Pasou de estar a dous puntos do Deportivo a manterse a cinco. Esa é a transcendencia do gol. Tamén ficaría coas sensacións do porteiro. Dá experiencia de ter marcado un tanto do valor que ten ou que asinou. É algo reservado aos futbolistas de campo, non so dianteiros, pero moi poucas veces a un gardarredes. Quizáis por iso vos acenos do rioxano cando ou celebraba eran tan... ostentosos. Saían desde ou máis profundo do seu ser. Un gol que valía un punto e diante dun adversario directo..., máis case non pódese pedir. En especial se non partido viña de facer paradas decisivas que mantiveron ao seu equipo con vida ata ou seu gol".